Uitsluiting van arbeid voor Palestijnen

Over oorlogen wordt nogal eens wat verzwegen of gemarginaliseerd. Ook in de actuele Gaza oorlog. Dat Hamas met goedkeuring van Israëlische regeringen jarenlang de Gazastrook bestuurde, zal de 'goegemeente' verbazen en is minstens verbloemd. Dat op de sinds 1967 door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, met name de laatste jaren, dorpen en scholen plat gewalst worden door 'kolonisten', krijgt beperkte aandacht. Dat ook daar de huidige oorlog tussen Israël en Hamas huishoudt, haalt zonder onbekend te zijn slechts af en toe de media. Dat ingrijpende gevolgen misschien te vanzelfsprekend zijn om te vermelden of uit het zicht raken achter de massale verwoesting van huis en haard, ligt dus voor hand. Hier een voorbeeld van 'verzwegen nieuws', ontleend aan contacten met en artikelen van de vakbond MAAN Workers Association. Het gaat om de uitsluiting van Palestijnen tot de betaalde arbeid door maatregelen van de Israëlische regering Netanyahu.

MAAN - in Arabisch: samen en in Hebreeuws: adres - verenigt en behartigt de belangen van Palestijnse arbeid(st)ers die in Israël en de Westelijke Jordaanoever werken. Van de industrie tot het onderwijs, met uitgesproken aandacht voor Arabische vrouwen: hun opleiding en toegang tot de arbeidsmarkt. Webzine Solidariteit onderhoudt het contact met MAAN sinds het jaar 2000 (persoonlijk en vooral digitaal) en bemiddelde naar subsidiënten in Nederland, de FNV en andere organisaties. Regelmatig worden artikelen in het Nederlands vertaald en sinds 7 oktober 2023 uiteraard over de oorlog Israël/Palestina.

Oorlogswraak

Vóór deze oorlog was de deelname door Palestijnen aan de betaalde arbeid gereguleerd met een arbeidsvergunning. Deze werd gecontroleerd bij de toegang naar Israël uit Gaza en de Westelijke Jordaanoever, Palestijnse gebieden waar weinig werkgelegenheid te vinden is.

Na 7 oktober werd de noodtoestand uitgeroepen. Dat betekende onder meer dat de toetreding tot Israël verboden was en controleposten gesloten. Ministers van Netanyahu, met name de extreemrechtse, ontwikkelden een plan om de Palestijnse werkers te vervangen door migranten, met name uit India en Afrikaanse landen. Gedacht werd aan zo'n 160.000.

MAAN verzette zich daartegen en nam deel aan een campagne om de poorten naar Israël open te houden. Zonder succes. Maanden van werkloosheid braken aan voor zo'n 200.000 Palestijnen en door het gebrek aan enige uitkering trof dat ook de honderdduizenden die van het inkomen van hun kostwinner afhankelijk zijn.

Het plan bleek een fiasco. Het bleek onmogelijk om snel de afhankelijkheid van de Palestijnen te breken. Bovendien bood de oorlog niet bepaald een veilige werkplek en vergde de werving van tienduizenden geschoolde migranten een onuitvoerbaar selectiebeleid. Tekenend was de forse kritiek door ondernemers - geen werk, geen winst, wel faillissement. Behalve dat ongeveer 20 procent van het Palestijnse bruto nationaal inkomen verloren ging, daalde ook de productiviteit van de Israëlische economie. Zelfs de veiligheidsdiensten uitten hun zorgen: extreme bestaansnood kweekt explosief verzet en corruptie. Het regeringsbesluit leek dan ook vooral geïnspireerd te zijn door oorlogswraak tegen Palestijnen. Eén van de betrokken ministers beweerde: een land dat het leven waardeert, laat de burgers van de vijand niet toe.

Mensenhandel

Terwijl de regering van Netanyahu spreekt over 'de massale import' van buitenlandse werkers, trotseren tienduizenden Palestijnen het reisverbod en keren zij 'illegaal' naar hun werk terug. De overheidsinspectie vreest een oncontroleerbare handel in arbeid en dus mensen. MAAN verwijst naar de komst van het Kafala-systeem uit Qatar (slavernij), waarbij de migranten de kosten dragen voor een werkvergunning - 'losgeld'.

Kenmerkend voor de regering van Natanyahu negeert ze alle bezwaren en presenteert een nieuw importplan met een 'plafond' van 330.000 migranten. MAAN werkt een vijftal bezwaren uit die hier kort worden samengevat.

1. De permanente beëindiging van de werkgelegenheid van Palestijnen in Israël leidt tot chaos op de arbeidsmarkt en massale armoede en wanhoop onder de Palestijnse bevolking.

2. Het aantal bedrijven dat migranten mag aantrekken, gaat omhoog van veertig naar tachtig. Een verdere verhoging is te verwachten. De arbeidsproductiviteit zal onvermijdelijk dalen en de arbeidsdruk toenemen.

3. De 'import' van arbeid uit landen waarmee Israël geen wederzijdse afspraken heeft vastgelegd, zal aan beide zijden willekeur kennen. Wanneer die niet beteugeld wordt, is mensenhandel aan de orde.

4. Afschaffing van de indienstneming van de gebruikelijke aantallen arbeidsmigranten heeft nadelige gevolgen voor de werkgelegenheid van Israëliërs. Opheffing van een eerder verbod dat migranten werken in verpleeghuizen, schoonmaaksector en pakhuizen, zal naar naar verwachting Israëliërs doen uitsluiten.

5. Beëindiging van de Palestijnse deelname aan de Israëlische bouwnijverheid is desastreus. Juist deze sector draait op hun scholing die na jaren is opgebouwd.

Tot slot. Het is niet uitgesloten dat de hier besproken informatie mij in de media ontgaan is. Het zij zo. Ze maakt in ieder geval duidelijk dat Hamas voor de regering Netanyahu identiek is aan de gezamenlijke Palestijnen. Dus als onkruid uit te roeien.