Het kolonialisme van Nederland

Toen ik 65 jaar geleden kind was ging het opeens om 'de kindertjes in Afrika'.

Nederland was net "herrezen", Indie was verloren zonder 'rampspoed geboren' en het werd weer tijd voor de collectebus, om de schepseltjes eraan te herinneren dat niet iedereen zo bevoorrecht is als zij.

We spaarden op school de alufolie doppen van de melkflessen voor 'de kindertjes in Afrika'.

Even later: 'Eten voor India'.

15 jaar na de hongerwinter 1944 konden wij weer 'goed doen'.

Gelovig Nederland vereenzelvigde zich tijdens de Nederlandse Revolutie (de 80-jarige oorlog) met 'het land Israels'. 

Daar profiteert het kruisvaardersnest nu van: mocht men van de kerk in '40-45 zich niet verzetten tegen het nazi-gezag, tegen het 'goddelijke' van Israël mag dat ook al niet, ongeacht het moorden. 

'Het zal wel een bedoeling hebben'.

De 'kindertjes van Gaza' kunnen zich niet verheugen in een van overheidswege georganiseerde reddingsactie.

Geen 'We are the world'.

Geen 'Bandaid'.

Sommige dode kindertjes zijn belangrijker dan andere dode kindertjes.

Minder gelijk dan andere. 

Stel dat Iran de methodes van Israël had gehanteerd bij de vergelding van de aanval in juni en er waren daarbij kindertjes omgekomen. 

Nee: Iran viel militaire doelen aan; Israël flatgebouwen vol mensen. 

Wij zullen het nooit horen; want 'het zijn maar ploppers'; 'kaffers'.

Hun doden tellen niet. 

De koloniale mentaliteit is in 2025 voor de volle honderd procent intact.