Una giornata particolare
Is dus de titel van een film uit 1977. Terwijl Hitler Rome met een bezoek vereert verlieft een Italiaanse echtgenote en moeder zich in een homofiele en ‘subversieve’ buurman. Op mij maakten de rolprent en haar historische achtergrond destijds zoveel indruk dat ik ze tien jaar geleden gebruikte in een column in een Finse krant. Dat was bij het aantreden van het eerste kabinet met daarin de fascistische Ware Finnen.
Vandaag is het helaas tijd om het prachtige Italiaans van Ettore Scola nogmaals aan te randen in een beschouwing over bruin dat nu ook hier het nieuwe normaal is geworden. Ze staan straks op het bordes, de Wildersianen, en vanaf dat moment te boek als gezagsdragers. Wee degene die ze nog voor de voeten loopt en hun macht op welke wijze dan ook bedreigt. Ze verstaan de kunst van de onderdrukking: politie vormt onder hun leiding een knokploeg, de media dansen hun dans.
Om ons heen gaat het niet anders. Frankrijk, Duitsland en de VS kijken in de bek van hetzelfde monster. En nu al worden we opgeroepen om het allemaal met een korreltje zout te nemen en vooral Respekt te tonen voor onze tegenstanders. De heilsoldaten en morele herbewapenaars staan klaar om ons te stichten in gedrag dat elke burger betaamt, hier in Nederland hebben ze daartoe zelf een partijtje gevormd, onder leiding van de goedertieren Pieter Omtzigt.
Ik kom net terug uit Engeland. Daar moeten ze ook naar de stembus, aanstaande donderdag. De fascist heet daar Nigel Farage. Zijn huidige partijtje Reform UK stelt niks voor, maar Farage heeft zijn werk dan ook al gedaan. Hij is de man achter de Brexit. Bruin heeft de Engelsen en alles dat ze lief was al naar de afgrond gedreven. De ‘bevrijding’ in 2016 betekende niets meer of minder dan collectieve zelfmoord.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is uitgevonden op het eiland. Treinen, het parlement, kranten. Er is niets niemandal nada van over. De treinen blijven er in een regenbui niet droog, de wegen zijn weer karresporen. Het parlement in Westminster is een ballenclub, gedomineerd door ‘coole gasten’ van Eton, Cambridge en Oxford. In de krantebakken liggen de tabloids bovenop, de BBC doet alleen nog in bakken en tuinieren.
Maar het meest van dit al is de cultuur van intimidatie die bezit heeft genomen van de Engelsen. Alle publieke plaatsen hangen er vol met lijsten vol verordeningen, verboden en de verzekering dat er 24/7 een camera op je gericht staat. De spreekwoordelijk vriendelijke bobbies van weleer dragen nu ook al een camera, een kogelvrij vest en een kloek schietwapen. Zelfs roepen of zelfs maar je stem verheffen lijken nu verboden op het eiland.
Bruin won en wint. Laten we vooral niet optimistisch zijn en er wel het ergste van verwachten. Niet buigen, niet meegaan, ons wel verlieven in het onmogelijke ...