Van de olifant en de duif

Wat is er aan de hand met Kim Jung Un? De eens zo voorspelbaar onvoorspelbare Kim is veranderd van een olifant in de breekbare politieke porseleinkast in een tamme vredesduif. Eerst wist je met hem waar je aan toe was; de met hel en verdoemenis dreigende Kim werd met fluwelen handschoenen aangepakt (je weet immers maar nooit waar deze broeder nummer 1 toe in staat is) en wist steeds met politieke en strategische winst weg te komen. Noord-Korea mag nu zelfs bijgeschreven worden in het rijtje atoommachten. Bedankt China! En dan nu deze draai van 180 graden.  Als je echter even verder kijkt, is het glashelder.

Kim Yung Un heeft zijn evenbeeld gevonden; Donald Trump. De gelijkenis is treffend: Dreigen met “hell and fury”, onberekenbaar en inderdaad … ook olifant. Met Trump weet je het maar nooit. Hij zou zomaar de daad bij het woord kunnen voegen en daadwerkelijk een oorlog kunnen ontketenen met Noord-Korea met alle niet te overziene gevolgen van dien.

De dreigende retoriek van Trump (en Kim) nam de laatste tijd ongekende proporties aan. In de wereldpolitieke porseleinkast werden menige potjes gebroken. De olifanten waren verwikkeld in een heftige pas de deux. Maar zou het werken? Zou de ene botte lul de andere in zijn hok weten te krijgen?

En ja hoor! Wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurt. De ongekende oorlogstaal mondt uit in een vredesproces. Even ben ik blij met bullterriër Trump (oeps!). Er gaan zelfs stemmen op om Trump en Kim Youg Un voor te dragen voor de Nobelprijs voor de vrede. Perverser kan het bijna niet.

Trump heeft de smaak te pakken en past zijn tactiek “vrede met de botte bijl”, nu toe bij Iran. De atoomdeal met Iran wordt eenzijdig opgezegd en Iran wordt voor het blok gezet. Ook nu weer speelt Trump met vuur en bullebakt hij er lustig op los. Maar bij het spelen met vuur bestaat het risico om eens een keer de vingers te branden. Hoog spel staat ook voor hoog risico. "Vrede met de botte bijl" zou zomaar het recept kunnen zijn voor een nieuwe wereldbrand.