2018: Het jaar van de onredelijken

De wereld is bijziend geworden. Dit is de enige mogelijke conclusie die je kunt trekken als je naar het afgelopen jaar kijkt. De kortetermijnbelangen kregen meer gewicht dan de vraagstukken van de lange termijn. Terwijl hun gewichtigheid een tegenoverstelde benadering zou rechtvaardigen.

Zo heb je de gele hesjes die een ware opstand organiseerden in Frankrijk. De aanleiding was de verhoging van de brandstofaccijnzen die Macron wilde invoeren als onderdeel van een pakket aan milieumaatregelen om de CO2-uitstoot te verminderen. De gele hesjes waren niet in staat om hun financiële probleem, het niet halen van het einde van de maand, in perspectief te zien met het existentiële probleem, het niet halen van het einde van de eeuw.

En wat te denken van het klimaatakkoord. Terwijl de wetenschappelijk wereld al jaren de ene alarmbel na de andere laat afgaan, zijn er nog steeds landen en bedrijven die de economische groeicijfers als enige meetlat nemen waarlangs de klimaatwerkelijkheid wordt gelegd. De groeicijfers dicteren en de klimaatwerkelijkheid moet zich voegen. Het is echter zonneklaar dat die klimaatwerkelijkheid zometeen de economie gaat dicteren en zal zorgen voor enorme verliescijfers. Maar ja, dat duurt nog even en is nu dus niet van belang.

En dan had je natuurlijk ook nog de Brexit. Okay, ik ben ook nooit een voorstander geweest van een Verenigd Europa, maar het is wel de realiteit waarin we nu leven. De Engelse bevolking heeft zich door middel van een referendum uitgesproken om de EU te verlaten, maar zich onvoldoende gerealiseerd wat voor enorme consequenties dit zal hebben. Noord-Ierland wordt de buitengrens van de EU waardoor de open grens opgeheven zal gaan worden. Dit legt een bom onder het Goede Vrijdag-akkoord. “The Troubles” liggen weer op de loer. Maar de keuze om de EU te verlaten zal nog een andere prijs hebben. De economie zal een geweldige dreun krijgen met werkloosheid en sociale onrust als gevolg. De Britten hebben zich laten leiden door onderbuiksentimenten en hebben de waarschuwingen van de experts in de wind geslagen.

Misschien was het dieptepunt van dit jaar toch wel het dooretterende vraagstuk over wel of geen prik. Massaal wordt er geloof gehecht aan de praatjesmakers in de sociale-media-bubbel die de grootst mogelijke lariekoek over vaccinaties de wereld in slingeren. Alle loze beweringen zijn eenvoudig feitelijk te weerleggen, maar de charlatans worden als betrouwbaar gezien terwijl de werkelijke experts aan de kant worden gezet. Levensgevaarlijk! Door de dalende vaccinatiegraad krijgen dodelijke ziektes weer de kans de kop op te steken, zoals de recente kinkhoest-uitbraak bewees.

Hoe is dit toch allemaal mogelijk geworden? Hoe heeft het in hemelsnaam zover kunnen komen? Het antwoord is simpel, maar daarom niet minder verontrustend. De macht is toegekomen aan het klootjesvolk; de onbenullen. De experts zijn aan de kant geschoven. Ze worden niet meer vertrouwd of simpelweg terzijde geschoven omdat hun bevindingen even niet zo goed van pas komen. De politiek dreigt feitenvrij te worden. Het ontstane gat wordt opgevuld door ongefundeerde en kortzichtige sentimenten. De politiek moet weer de regie nemen en op basis van redelijkheid, standpunten innemen die verder reiken dan het hier en nu. De politiek moet weer lef tonen.

En dan te bedenken dat we mogelijkerwijs aan de vooravond staan van het invoeren van het bindend referendum. Wij, simpele zielen, zouden dan verregaande macht krijgen om bindende uitspraken te doen over zaken waar 99% de ballen verstand van heeft. Hier komen ongelukken van. Nee, zolang het klootjesvolk weigert te luisteren naar de adviezen van de experts en zolang er de overtuiging bestaat dat een fietsenmaker een gefundeerd besluit kan nemen over uittreding uit de EU, dat een boer de reikwijdte overziet van de herinvoering van de gulden, zolang ...

Zolang ben ik faliekant tegen het invoeren van het bindend referendum.