Verscheurd

Lili en Howick mogen blijven. Ze hoeven niet terug naar hun vaderland Armenië, dat ze alleen maar kennen van de verhalen van hun moeder. Heel links Nederland is blij … maar ik blijf verscheurd achter.

Een moeder met twee kleine kinderen komt naar Nederland om asiel aan te vragen. Niet op de vlucht voor een direct dreigende situatie, maar omdat ze een betere toekomst zoekt voor haar kinderen. Al snel blijkt echter dat haar asielaanvraag wordt afgewezen. Economische vluchtelingen hebben geen recht om hier te blijven. Ook een hoger beroep levert haar niet het gewenste resultaat op. Dit zou toch het moment moeten zijn dat het besef doordringt dat de poging om hier in Nederland een nieuwe toekomst op te bouwen, waarschijnlijk vruchteloos zal blijven. Wat nu?

De Nederlandse rechtstaat biedt de mogelijkheid om een gerechtelijke uitspraak een flink aantal keren ter discussie te stellen. Hiermee is veel tijd gemoeid. In plaats van terug te keren naar Armenië, kiest deze moeder er voor om deze tijdrovende weg in te slaan. In totaal zal ze acht keer een onvoldoende halen voor haar asielaanvraag.

Gedurende dit traject moet ze gemerkt hebben dat haar kinderen hier steeds meer wortel gingen schieten en dat ze, omgekeerd evenredig, steeds minder binding beginnen te krijgen met hun land van herkomst. Ieder hoger beroep was in principe een moment van bezinning. De uitkomst stond immers zo goed als vast; terugkeer naar Armenië zou vroeg of laat onafwendbaar zijn. Hoe langer wachten, hoe moeilijker die terugkeer echter ou worden.

Toch zet ze iedere keer door en start een nieuwe beroepsronde. De laatste weken voor hun uitzetting, duiken de media op deze zaak. Met een ongelooflijk staaltje emotionele chantage wordt Nederland in de tang genomen. Je kunt kinderen die hier zo geworteld zijn niet terugsturen naar Armenië. Als je vraagtekens zet bij het feit dat de moeder de keuze heeft gemaakt om steeds weer te procederen, sta je buitenspel. Of erger…

Staatssecretaris Habers heeft moeten onderduiken vanwege doodsbedreigingen. Maar ik ben verscheurd. Ik ben vader en wil ook het beste voor mijn kinderen. Hoe zou ik gehandeld hebben als ik in haar schoenen zou hebben gestaan? Waarschijnlijk zou dat niet zo veel verschillen met hoe zij het heeft aangepakt. Ik zou, denk ik, ook alles uit de kast hebben getrokken om mijn kinderen een zo goed mogelijk toekomstperspectief te bieden.

Om dergelijke schrijnende voorvallen in de toekomst te voorkomen, moet er nu echt werk worden gemaakt met het verkorten van de asielprocedure en het beperken van het aantal beroepsmogelijkheden. Ook moeten alle vergelijkbare gevallen, die geen media-aandacht hebben gekregen, hetzelfde behandeld worden als Lili en Howick en direct een verblijfsvergunning krijgen… en moet de moeder weer met Lili en Howick herenigd worden.

Ik vind dat Lili en Howick terug hadden gemoeten naar Armenië… maar ik ben zo blij dat ze mogen blijven.