Kinderspel

Je hebt hem vast al gezien: de campagne Geef kinderen hun spel terug.
De eerste keer dat ik het SIRE spotje zag, was toen ik op mijn twee buurjongetjes van 5 en 6 jaar paste.

Die middag hadden we op het grasveldje achter onze huizen een potje gevoetbald. En passant wilde ik de mannetjes eens serieus gaan interesseren voor een sport. Ze zaten nog op niks! Hun ouders hadden ze al voor van alles op willen geven, maar de kids waren tot nu toe op geen enkele aan hen voorgeschotelde sport aangeslagen.

Misschien was het aanbod van de ouders te breed geweest. Je hoort wel eens dat je kinderen het beste uit twee dingen kan laten kiezen. Die middag zou dat voetbal of atletiek zijn, had ik bedacht. Voetbal omdat dat altijd scoort bij hun soort jongetjes en atletiek omdat dat zo heerlijk speels kan zijn op die leeftijd. En: ze keken graag naar hun buurvrouw als die een wedstrijdje hardliep.

We hielden nazit op mijn bank. Mogen we Echte Sportdrank? Ik wierp ze ieder een AA'tje toe.
Mag de tv aan? Even dan.
Onder begeleiding van een vrolijk tangomuziekje vlogen voetballende jongetjes van hun eigen leeftijd door de lucht. Om keihard op het gras neer te smakken. De kluiten spatten op! Beelden van langs de lijn schreeuwende en gebarende ouders.
Twee jongens knalden hoog in de lucht met de borstkastjes tegen elkaar op, een ander gleed met een diep sleepspoor achteruit over het doorweekte veld. De ouders krijsten steeds harder en overstemden de tangotonen die almaar valser en harder klonken.
Wat is hier aan de hand! Het tweetal op mijn bank liet de halfvolle AA'tjes aan hun pruillipjes hangen. Toen kwam de uitswinger: geef kinderen hun spel terug!

Aan mijn buurkinderen te zien bliefden zij dit spel helemaal niet terug te krijgen! Het was pure horror voor ze. Eenmaal weer een beetje op adem kwam het hoge woord eruit: ze hadden dit filmpje al eerder gezien en wilden daarom helemaal niet op sport!

Een spotje maakt soms meer kapot dan je lief is.