Skip to main content
  • 20 april 2009

Formatenmanie

Hans de Bruin

Gek word ik ervan. Kan iemand mij uitleggen waarom de Volkskrant sinds een paar weken de krant dagelijks in twee verschillende formaten maakt? Om maar te zwijgen van de zaterdagedities van NRC en Volkskrant. Dat zijn inmiddels al drie verschillende formaten. Je bent op zaterdag eerst een kwartier bezig om de krant uit elkaar te halen en te sorteren op formaten. Waarom in godsnaam?

Ik ben wel gecharmeerd van het Spaanse El Pais dat altijd al op tabloïd-formaat  werd gemaakt en gewoon één krant is met een nietje erdoor. Handzaam en dus handig. Prima! Ik vind het daarom op zich uitstekend dat het oude in Nederland traditioneel gebruikte A2-formaat verdwijnt. Het was natuurlijk een onhandig groot formaat waarmee je bij het lezen zat te worstelen. Iedereen weet hoe je daar in de trein mee kon worstelen, al werd je er in de loop van de jaren wel behendig in om die grote vellen in een beweging om te vouwen.

Maar waarom wordt er nu niet gewoon helemaal omgeschakeld naar het tabloïd-formaat (of eigenlijk naar het formaat 'Berliner'. Dat is namelijk iets groter dan tabloid)? Waarom nu weer die idiote mix van formaten. Er gaat toch niemand beweren dat dat nou bepaald handig die zooi aan losse delen.
En dan werd ik vorige week helemaal weer gestoord van het nieuwe NRC-weekblad, dat dan weer een magazine-formaat heeft, dat er op zaterdag wordt bijgevoegd. Wat een miezerig, te glad papier, dat zo dun is dat het bij het omslaan gelijk omkrult. Moet je mee in de wind gaan zitten: lachen. En dan al die babbelverhaaltjes, van eenzelfde hopeloos niveau als we al kenden van het wekelijkse, vervelende Volkskrant-magazine Wie zit daar op te wachten? Ik niet.

Er zullen wel allerhande argumenten zijn voor al die veranderingen. Het zal wel vooral vanwege de adverteerders zijn, die meer fullcolour willen. En dat is gezien de krimpende oplages van alle dagbladen wellicht ook noodzakelijk. Ik zou het toch meer op prijs stellen als er weer eens meer naar de inhoud werd gekeken, naar de kwaliteit en minder naar de vorm. Ik ben bereid om meer voor een goede krant te betalen als de (onderzoeks)-journalistiek weer centraal komt te staan. Misschien moeten onze 'kwaliteits-kranten' eens aan de lezers vragen wat die wilen en minder de oren laten hangen naar uitgevers en adverteerders. Inhoud dus.