-
29 november 2015
Dode krant
Hij gaat dood, de Finse krant waarvoor ik hier ruim tien jaar geschreven heb. Ik volg het sterfproces met ingehouden adem. De rigor mortis heeft zich achterin het blad voor het eerst gemanifesteerd en vreet zich nu naar voren.
De sportpagina viel opeens uit. Degene die er ellenlange verhalen over ijshockey en Engels voetbal schreef, stopte ermee en daarmee was blijkbaar het bestaansrecht van de rubriek opgeheven. Ik leverde zelf af en toe een bijdrage over goed voetbal, schaken en andere sporten die in dit land niet worden beoefend. Maar toen mijn stukje, onder het pseudoniem Hooligan, zomaar ergens in de krant werd geplakt, ben ik er ook mee opgehouden.
Langzaam maar zeker werkt het einde zich naar pagina vier, waarop ik de column JoopFinland schrijf. Vier is, samen met vijf, de vergaarbak van de krant, dus de lijkengeur valt hier niet zo op. Ik sta er tussen aankondigingen van de cursus amateurtheater of landschapsfotografie en het programma van die week in de plaatselijke bioscoop. Ook na ruim twintig jaar ben ik hier nog steeds vreemdeling en dus cultuur, met een kleine c.
Waarom het blad het loodje legt? Het is het regionale weekblad van de Linkse Bond, de Finse zusterpartij van de SP. Een partijkrant dus, van een partij waarmee het niet lekker gaat. Na weer eens een nederlaag bij de verkiezingen vorig jaar, moet de partij bezuinigen en doet dus de krant de deur uit. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de neergang van zowel partij als krant niet van vandaag of gister dateert.
Veteranen op de redaktie weten te vertellen hoe de krant ooit twee en daarvoor zelfs drie keer per week verscheen, en bijna twintig mensen betaalde. De partij was twintig jaar geleden nog de vierde van het land en de nummer twee in diverse grotere steden. Momenteel trekt ze nog maar zeven procent van het electoraat. De 'crisis van links', waaraan Konfrontatie decennia geleden haar ontstaan dankte, is hier dus laat op gang gekomen maar hakt er net zo hard in.
Ik doe mijn ding nog twee keer. Tweeduizend tekens schrijven over een gebeurtenis of over iets dat had moeten gebeuren. Over een trend, over iets dat teveel wordt benadrukt of juist over iets dat in het gedrang over het hoofd dreigt te worden gezien. Ik zal het missen, de wekelijkse deadline, op maandag rond het middaguur. En het moment waarop hij ontstaat, de column van die week, meestal in het holst van de nacht en helemaal achter in de hersenpan.
Verdomd, ik sterf een beetje mee...