Don't worry, be happy...

Het schoot alweer ruim een maand geleden ineens door mijn hoofd. Bovenin een bus, onderweg naar Buenos Aires. Ja, sorry lezer: het was echt daar en nergens anders, ik zeg het niet om je in te wrijven hoe goddelijk mijn leven is dat ik zomaar terwijl andere mensen werken relaxed in een bus zit middenin het land van sensuele tango, sappige biefstukken en... Enfin. Ik bedacht in ieder geval hoe vaak ik-wij-Links-in-het-algemeen bezig ben met hoeveel er mis gaat, wie er slecht is, wat er onrechtvaardig te noemen valt. De donkere kant van het bestaan als het ware.... En wáárom?

Laat me eerst even de nodige, ruiterlijke zelfkritiek leveren. Ik heb mijn vorige drie columns in Konfrontatie er nog eens op nagekeken. Wat zit ík te kankeren, zeg! Op foute leiders, nare terroristen en - jawel, het kan niet op – Links zelf... En schelden, wie komt er niet allemaal aan de beurt! Ik noem ze nog even, ditmaal zonder nare bijvoeglijk naamwoorden: George Bush, Ayaan Hirsi Ali, Connie Palmen. Hitler, Stalin, Fortuyn (ja, ja, ook nog eens die drie in één adem, er zijn grotere goden aangeklaagd vanwege 'demoniseren"). Osama bin Laden, Georgina Verbaan en The Symbionese Liberation Army. En last but not least de ‘ruggengraatloze glijer’ (oeps, doe ik het weer) Wouter Bos. Is dat nou nodig Remko, om andere mensen zo negatief te benaderen?

Ja, waarom toch zijn we in de politiek en journalistiek zo vaak negatief bezig? En waarom doen we dat ook bij Links, dat er toch is om de wereld te verbeteren, nietwaar? Daar is het begin van het antwoord al. Als de wereld verbeterd moet worden, is ze blijkbaar niet van zichzelf al goed. Weltschmerz als motivatie om te interpreteren én te veranderen, om de twee werkwoorden te noemen waarmee de oude Karl ons ooit opzadelde. Of misschien is het nog erger. We houden niet eens van onszelf. En zoals we onszelf vertrouwen, vertrouwen we ook de ander. Níet. ‘Verbeter jezelf, begin bij de wereld’ als ik het befaamde keukentegeltje even om mag draaien. Hoe velen van ons hadden niet beter eens lekker in psychoanalyse kunnen gaan, in plaats van de barricaden te bestormen en de universiteit te gaan bezetten? Je ziet wat ervan komt...

Laat ik het nu dan ook eens onversneden positief gaan formuleren. We kunnen best stoïcijnse, taoïstische of boeddhistische revolutionairen worden. Ons ontdoen van verstorende gedachten over ‘hoe het eigenlijk moet zijn’ en ‘wat er niet zo hoort’. In plaats daarvan het leven en zelfs onderdrukkers en uitbuiters nemen zoals we ze krijgen: als gegeven, wat niet wil zeggen dat we het altijd met ze zullen moeten blijven doen. Lachend tegenslagen incasseren. Vriendelijk vertellen hoe het anders kan. Knokkend maar ook kussend verder gaan. Ik beloof dat ik zelf het goede voorbeeld geef. Ik vertel mijn leerlingen dat ze leuk schrijven en dat ik ze kan helpen om zo mogelijk nog sterker te worden. Ik schrijf een boek over de betere samenleving, zonder doemscenario’s en catastrofiele voorspellingen en mét vertrouwen in mensen, ook als we hen nu nog vijanden achten. En ik lever alleen nog maar columns af die opbouwend en opgewekt van toon zijn. Ik beloof het, maar ik moet erbij zeggen dat ik niet altijd de waarheid spreek.