Independence Day

Ik placht echte Mesut Özils te doen, tijdens mijn jaren in Finland. Werd bijna de tennishal uitgestuurd omdat ik Sjeng Schalken en Raemon Sluiter tijdens een Davis Cup wedstrijd tegen de Finnen te fel aanmoedigde. In het Fins. Bad op de Finse onafhankelijkheidsdag boven de keurig verzorgde graven van Finse Oostfrontstrijders dat ze in de hel terecht mochten zijn gekomen. Ook in het Fins.
Ja, op die onafhankelijkheidsdagen -de zesde december, waarop het altijd motsneeuwde en een gure wind de keurige kaarsjes op die erebegraafplaatsea uitblies- liep ik extra met mijn dubbele loyaliteit te koop. Trots als een pauw wreef ik mijn Finse gehoor in dat ´wij Nederlanders´ pas echt onafhankelijk waren. Zo ontieglijk onafhankelijk dat we niet eens een onafhankelijkheidsdag hebben.
Zo, die zat.
Met de nadruk op zat....

Ik ben bang dat het laffe feestje rond die Acte van Verlatinghe dat deze week werd opgevoerd, niet het einde is van een trieste reeks maar nog maar het begin. Dat het verraad aan het van nationalistisch gebral ooit wars zijnde Nederland nog maar juist begonnen is. Dat ´we´ de veteranendag met een militaire parade zullen gaan uitvergroten. Dat vlaggetjesdag niet langer besmuikte folklore zal zijn maar een verplichting, met gevangenisstraf in geval van niet-naleving. ´We´zullen Vlaanderen nog in willen lijven. En Elten en Tudderen terug. Let op mijn woorden.

Wat ik dan zal doen? Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat mijn kleinzoon niet voor Oranje maar voor het Finse elftal gaat voetballen. En ik zal een selfie maken met Vladimir Putin...