Macro

In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos. Komt het uit Roodkapje, the musical? Sinds ik het wilde hyacintenbos zondag bezocht, zit dit liedje zeurderig in mijn hoofd. Hoe die liedjes daar soms ineens komen, vraag ik me maar niet meer af.

Om het weg te krijgen is het raadzaam dat ik precies uitpluis bij welk beeld het in me begon te zingen. Daar ben ik nu achter: het was de mierenhoop.

Ja mensen, mieren lijken helemaal niet wild, maar believe you me ze zijn wilder dan die hyacinten. Het bos zou inderdaad beter het wilde mierenbos kunnen heten.

Op mijn beurt wild aan het experimenteren geslagen ben ik sinds de aankoop van een nieuw fototoestel. Het moeilijkste onderdeel is de ultieme close up. Het knopje Macro volstaat soms wel, soms niet. Met mijn oude ondigitale camera kon ik met de lens bijna bovenop een bloemknopje gaan hangen, half indrukken, afdrukken en dan werd dat knopje scherp. Digitaal wordt soms het gras eronder haarscherp en het tere knopke wazig. Zonder windvlaag.

Na een half uur studie en experimenteren mét en zonder de macrostand, had ik een goed beeld van de werkzaamheden van de diertjes. Het is net een bijenkorf met één koninginnemier. De werkmieren slepen met hele grote strootjes naar het midden van de hoop. Wild wemelen ze door elkaar. Maar dat lijkt maar zo. In wezen is het werk grondig georganiseerd.

Het zijn net mensen, de mieren. De filmstand van mijn camera is aanmerkelijk minder moeilijk, dus ik heb de nijvere werkers op bewegend beeld. Al kijkend trof me de gelijkenis.

Ik zie het als een voorproefje van koninginnedag. Goedbedoelende onderdanen slepen tekeningen en boeketten naar de koningin en werkmensen brengen die 'strootjes' naar een veilige plaats op de grote hoop.

In het bos zijn de wilde mieren. In Den Bosch en Woudrichem zijn morgen de wilde mensen.