Homovriendelijke oorlogshitsers

Via een nieuwslink op facebook zag ik D66-onderhandelaars Alexander Pechtold en Wouter Koolmees hand in hand lopen naar het overleg over de vorming van een kabinet. Zij deden mee aan de solidariteitsactie voor twee homo's die in het weekeinde daarvoor in Arnhem werden mishandeld omdat zij hand in hand over straat liepen. Journaliste Barbara Barend had via Twitter hiertoe opgeroepen. Later berichtte CNN dat in de hele wereld mannen hand in hand lopen uit solidariteit naar de mannen uit Arnhem. Barbara Barend en Frits Barend liepen in Nederland mee. Mooi gebaar, behalve als ze Barend of Pechtold heten.

De bravoure die zij tentoonspreiden staat mij tegen. Wat is solidariteit met Nederlandse homo’s eigenlijk waard als die niet is gekoppeld aan solidariteit met andere minderheden of andersdenkenden in de wereld? Zionisten als de Barends steunen voluit de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden, en liberale politici als Pechtold steunen de NAVO-oorlogen en de agressie tegen Rusland. Het initiatief van Barbara Barend komt niet waarachtig over. Het gaat vooral om het maken van een politiek statement. Zo van kijk eens hoe vooruitstrevend wij zijn. Wij westerlingen met onze waarden lopen voorop in de wereld. Het heeft neokolonialistische trekjes.

Het roept herinneringen op aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen, waarin Hillary Clinton niet alleen voorvechtster was van homorechten, maar ook van meer militaire interventies. Een meerderheid van Democraten en Republikeinen in de Amerikaanse Senaat staat een interventionistische politiek voor. In Nederland is de situatie weinig anders. Ook in Nederland hebben de meeste progressieve partijen het neoliberalisme van de PvdA omarmd, met inbegrip van de interventionistische politiek van de Democraten en de NAVO.

Weten we nog wel wat (internationale) solidariteit is? Solidariteit ervoer ik in het najaar van 2006 in Libanon. Dat land is het summum van een multiculturele samenleving, het voormalige Joegoslavië in het kwadraat. ’s Ochtends in Beiroet en na een dag reizen met bustaxi’s in het zuiden, met het gevoel op een andere planeet te zijn beland. Maar er was (en is) solidariteit tussen die werelden. Direct na de Israëlische zomeroorlog van 2006 boden organisaties uit Beiroet, waaronder een organisatie van homo’s en lesbiennes, hulp aan de zwaarst getroffen burgers in het zuiden van Libanon. Er bestaan over en weer nog contacten. Dat is solidariteit.

Overigens wordt gemakshalve vaak vergeten dat ons eigen land pas vrij recent wat homovriendelijker is geworden. Vijftien jaar geleden bracht ik voor een fondsorganisatie een flink bedrag geld naar een organisatie voor homorechten in Minsk, Wit-Rusland. Mijn eigenlijke bestemming was een organisatie voor hulp aan slachtoffers van Tsjernobyl. Toen ik hen vertelde over mijn bezoek aan Minsk kreeg ik een partij homohaat om de oren die ik hier liever niet wil herhalen. Het deed mij denken aan verhalen over hoe hier in Nederland in de jaren vijftig over homo's werd gedacht. Goed dat daar steeds meer verandering in komt. Het siert Duitsland dat zij nu homo's die in die tijd werden vervolgd eerherstel geven en schadeloos stellen.