Gaza

Op de laatste dag van 2007 in de nieuwsbrief CounterPunch vragen twee Israëliërs zich af: “Waar is de academische verbolgenheid over het bombardement op een universiteit van Gaza?” Het artikel is geschreven door de voorzitter van de Israëlische vredesbeweging ICAHD Jeff Halper en hoogleraar politicologie aan de Ben-Goerion Universiteit Neve Gordon. Geen enkele rector magnificus van de 450 Amerikaanse colleges en universiteiten liet zijnn stem horen tegen het Israëlische bombardement op de Islamitische universiteit van Gaza in de week daarvoor, schrijven Halper en Gordon. Nog in september 2007 stelden diezelfde wetenschappelijke instellingen een poging van Britse academici om Israëlische universiteiten te boycotten prominent aan de kaak. Niet alleen in de VS is sprake van een machtige zionistische lobby. Ook in West-Europa hielden de universiteiten zich angstvallig stil.

De mate waarin de Palestijnse kant van het verhaal over de oorlog in Gaza in de Westerse media is genegeerd is adembenemend en ten hemel schreiend. Zelfcensuur kent blijkbaar geen grenzen. NOVA toonde beelden van de “Heuvel van de Schande”. Buitenlandse journalisten, die door het Israëlische leger (IDF) werden verboden Gaza binnen te trekken, hadden zich daar verzameld om te proberen een glimp op te vangen van het oorlogsgeweld in Gaza. Ook werden er wat Israëlische oorlogstoeristen geïnterviewd, die de desinformatie van de Israëlische televisie napraatten. Een tijdje later zag ik dezelfde beelden op de Franse televisiezender TV5 waarop te zien was hoe de oorlogstoeristen stonden te juichen bij elke inslag van Israëlische bommen en andere projectielen op Gaza. Het deed me onwillekeurig denken aan de foto’s die najaar 2007 werden gepubliceerd over zingende en pret makende SS-ers en hun ‘Helferinnen’ vlakbij het concentratiekamp Auschwitz.  

De enige Westerse journalisten die naar mijn idee een evenwichtig beeld gaven waren Gideon Levy en Amira Hass van de Israëlische krant Haaretz. Talloze zeer haatdragende reacties kregen ze naar hun hoofd geslingerd, inclusief meerdere doodsbedreigingen. Amira was één van de weinige journalisten die verslag deed vanuit Gaza. Ze schreef onder meer over de nieuwe wapens die door Israël in Gaza worden getest, waaronder een nieuw type fosforgranaat, en over de in elkaar geknutselde wapens van Hamas, waarover niet lichtzinnig moet worden gedacht. Ze schreef ook over getuigenverklaringen van Palestijnen en de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem hoe met witte vlaggen zwaaiende Palestijnse burgers door Israëlische soldaten werden doodgeschoten. Voor Levy geldt de jonge correspondent voor Al Jazeera (Engels) en de enige buitenlandse correspondent die verslag deed vanuit de Gazastrook Ayman Mohyeldin als de held van de Gaza-oorlog. “Al Jazeera Engels is niet wat je zou denken. Het biedt evenwichtige, professionele verslaggeving van correspondenten vanuit zowel Sderot als uit Gaza,” schrijft Levy. En hij voegt daaraan toe: “Mohyeldin is de kers op de top van deze journalistieke room. Ik zou zijn verslaggeving en beelden niet nodig hebben als de Israëlische stations de gevechten niet op zwart hadden gezet.”

Het formeel op 1 maart beginnende proces in Den Haag tegen de verdachten van de moord op de voormalige Libanese premier Rafik Hariri doet zacht gezegd wat potsierlijk aan als we de misdaden van Israël in Gaza beschouwen, waarbij niet in de laatste plaats ook de rol van Nederland. Stan van Houcke schrijft op zijn weblog: “Er is een opmerkelijke situatie ontstaan, waarbij de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken militairen verdedigt die van oorlogsmisdaden worden verdacht en Nederland op militair, diplomatiek, politiek en economisch deze schendingen van het internationaal recht heeft gesteund.” Balkenende heeft naast ‘Irak’ dus nog heel wat meer te verantwoorden voor het Internationaal Strafhof in Den Haag. Hopelijk krijgt het recht zijn beloop.