Waardeloze mensen

Wat is een mensenleven eigenlijk waard? Dat vraag ik me vaak af als ik weer eens word geconfronteerd met onrechtvaardig leed. Ik zou van ‘s morgens tot ‘s avonds, 365 dagen per jaar, de rest van m’n leven kunnen schrijven over zo’n leed en dan nog zou het maar een fractie van het totaal zijn. Maar we lezen er bijna nooit iets over, tenzij de sensatiefactor de kassa van de pers doet rinkelen. Mensen willen liever niet lezen over andere mensen die dezelfde problemen hebben. Het is juist een kunst om de schijn op te houden dat het goed met je gaat. Hoe beter je die schijn kan ophouden, des te groter je kansen dat mensen je een bepaalde waarde geven.

Sommige mensen krijgen al vroeg in hun leven minder waarde toegedeeld. Zo las ik onlangs dat er een opvangtehuis is voor kinderen die te ‘moeilijk’ en ‘onhandelbaar’ zijn om bij een pleeggezin te worden ondergebracht. Voordat ze daar een kamertje krijgen toegedeeld, worden ze grondig gefouilleerd en moeten ze zich helemaal uitkleden omdat ze een mesje in hun onderbroek kunnen verstoppen om zichzelf er later mogelijk mee te verminken. Deze jonge mensen voelen zich waardeloos en in de steek gelaten omdat ze iedere keer in de steek worden gelaten. Niettemin vond een groepje ‘hulpverleners’ het nodig om bij een meisje letterlijk de onderbroek van haar tegenstribbelende lichaam te scheuren omdat ze dit weigerde vrijwillig te doen. Dit meisje was namelijk eerder in haar leven verkracht maar dat was blijkbaar iets wat geen rol speelde. De ‘hulpverleners’ zijn de baas en die willen niet voor lul staan als zo’n meisje straks met een mes in haar arm zit te snijden. Een alternatief zoals het empathisch begeleiden van een getraumatiseerd mens wordt blijkbaar niet overwogen. Er wordt maar zelden geluisterd naar de pijnlijke geschiedenis van een slachtoffer. In plaats daarvan wordt het drie keer de mond gesnoerd, eerst door de familie, daarna door de maatschappij en tenslotte door de psychiatrische hulpverlening.

Dat ondervond ook Grainne in Ierland toen haar partner John in een psychiatrisch kliniek werd en wordt vastgehouden. Al vier jaar vecht ze om hem vrij te krijgen. Door de emotionele blindheid van de psychiatrie straft het de patiënt opnieuw door onverwerkte traumatische ervaringen te interpreteren als signalen van ongehoorzaamheid om zich aan te passen aan een fatsoenlijke maatschappij. Grainne heeft onlangs een blog gestart die haar en John’s verhaal vertelt: http://freejohn-loverevolutionary.blogspot.com/

De waarde van een mens is de waarde die wij eraan geven.