--Piep--uck you

Ik hoor en zie steeds slechter de laatste tijd, zeker als ik het vergelijk met dertig jaar geleden. Een aantal jaar geleden begon het met een pieptoon in m’n oren maar nu vallen er regelmatig hele woorden weg. Gisteren bijvoorbeeld, zat ik naar de eerste televisieaflevering van een nieuwe actieserie te kijken, die ‘s avonds om vijf over tien van start ging. Toen ik er op ging letten, waren het niet zomaar woorden maar zorgvuldig uitgekozen scheldwoorden. Het leek erop dat de acteurs shit of fuck riepen, maar dat tegelijkertijd inslikten. Dit kon geen toeval zijn, maar om nu van een conspiracy te spreken gaat te ver. Er zijn veel te veel mensen bij betrokken om dit voor elkaar te krijgen en die kunnen onmogelijk allemaal hun mond houden: de makers van de serie, de distributeur voor de buitenlandse markt, de inkopers van het tv-kanaal, de adverteerders, de televisiekijkers...

Het is echter altijd en alleen maar Amerikaanse televisie die op deze manier censureert. Probeert dat land ons volwassenen te beschermen tegen zulke verderfelijke woorden die zoveel schade blijken aan te richten? Of is het om de kinderen te beschermen? Zouden ze dan in dat geval niet beter pistoolschoten kunnen dempen. Het geluid van een pistoolschot brengt tenslotte meer schade dan een persoon die shit staat te roepen.

Ik schakel over naar andere kanalen en de ene na de andere Amerikaanse show onthoudt ons Europeanen de geliefde woorden die we zo graag denken als we Amerikanen horen praten. Ik kom bij een kanaal waar een nieuwe realityshow begint, die Murder heet: een echte (nagemaakte) moord wordt onderzocht door twee teams die politieagenten spelen. De crime scene is tot in de kleinste details nagemaakt: een weerzinwekkend tafereel, waarbij een vrouw half op het bed zit met een gapende bloedende holte in haar gezicht, en waar de hersenpulp overal om haar heen ligt. Ik kan bijna niet kijken maar de beelden zijn haarscherp. De deelnemers schelden zwijgend hardop, want ook hier mogen we geen vloeken of ‘vieze’ woorden horen. Op de grond ernaast ligt een naakte man op zijn buik met een klein gaatje in zijn rug. Ik wrijf in m’n ogen want zijn kont is helemaal wazig gemaakt door de camera. Blote konten zijn taboe. De camera gaat weer terug naar de vrouw en zoemt in op de bloedende hersenpulp. Ik druk de televisie uit en wil de afstandsbediening door het raam naar buiten gooien maar in plaats daarvan roep ik keihard: godverdomme wat een fucking shit zooi. Dat lucht op.