Lezen mensen nog wel?

Wij kritische mensen vragen ons wel eens af of mensen nog wel denken. Maar ik begin me steeds meer af te vragen of mensen nog wel lezen?

Ik woon in een niet te grote gemeente, 23000 inwoners, een saai industriestadje aan de westkust in Zweden. Elke stad heeft z’n beste wijk en z’n slechtste wijk. Ik woon in de laatste. Drieduizend mensen van gevarieerde afkomst. Ik woon er sinds 2001 en tegelijkertijd besloot de huisvestingsmaatschappij wat te gaan doen aan de verbetering van het slechte imago.

Er werd een project opgericht en aan iedere deur twee keer geklopt om mensen uit te nodigen voor een buurtvergadering om te praten wat we kunnen verbeteren. Mijn vriendin en ik waren er ook bij. In de pauze liep de helft hoofdschuddend weg, Wat overbleef waren mensen met verschillende ideeën maar niemand wilde de handen uit de mouwen steken. Drie mensen bleven er over, inclusief m’n vriendin en ik, die vrijwillig wat voor de buurt gingen doen. Eén persoon ging in haar eentje een tuin aanleggen en wij gingen onder andere een maandelijkse rommelmarkt organiseren in het buurthuis waar mensen zelf een tafel konden huren en hun spullen verkopen.

Daar staken we veel tijd in om alles goed en simpel te regelen. Dus lieten we de mensen zelf hun tafel uitkiezen, in de traditie, wie het eerst komt, het eerst mag kiezen en dat hadden we in een paar woorden op een vel papier op de deur staan. Niemand las dat en iedereen vroeg waar ze moesten gaan staan. Dus na een jaar hadden we voor iedere tafel een briefje erop met de naam van de verkoper. Maar alle nieuwelingen vragen nog steeds waar ze moeten staan.

Op dat velletje papier vragen we ook om vrijwilligers die mee kunnen helpen. Nooit kwam er iemand naar ons toe. Vorig jaar besloot ik dat we een speciale buurtdag moesten organiseren, en we waren met een handvol mensen die op de markt, live muziek en eten aan de bezoekers aanboden. We hadden veel informatie over onze buurtactiviteiten rondgedeeld en opnieuw om vrijwilligers gevraagd. Niemand.

Toch weiger ik in een buurt te wonen waar niets wordt gedaan, al doe ik, als voorzitter van de buurtvereniging met vier leden, het meeste werk. Vorige maand toch weer een Buurtdag georganiseerd, al waren we deze keer met nog minder hulp. Maar het vele werk had eindelijk zijn vruchten geworpen. Veel meer bezoekers dan verwacht en ik had nieuwe moed voor de toekomst. Eindelijk zou deze buurt gaan leven met bruisende activiteiten.

Afgelopen zaterdag (29 september) was het Cultuurnacht. Niet echt een nacht maar eigenlijk een dag die ‘s morgens begint en stopt om middernacht met een breed aanbod van kleine-gemeente-cultuur. Ik besloot ook in deze wijk wat aan cultuur te doen. Twee advertenties in de lokale krant en alle appartementen voorzien van informatie en een groot bord voor de deur van het buurtlokaal met posters: boekenverkoop 17 – 19 uur.

Geen enkel mens kwam binnen.

Na zes jaar bezig te zijn met buurtactiviteiten was dit het dieptepunt. Cultuur is dood. Althans wat lezen betreft.