Den Haag

Den Haag! Mensen in het hele land klagen over Den Haag. Waarom nou? We zijn een uiterst vriendelijk volk. Als ik hier in de Schilderswijk om me heen kijk zie ik dat mensen van heinde en verre zijn gekomen om hier te mogen wonen. Koninginnenach, Parkpop, Scheveningen, iedereen is van harte welkom hier. Het is echt de mooie stad achter de duinen.

Ach, ik weet ook wel dat het een toto pro pars is, het geheel voor een deel. Met Den Haag bedoelen mensen, als ze schelden, dat kleine gebiedje in de binnenstad, waar wij als Hagenezen ook niets mee te maken willen hebben. Zeg daarom alsjeblieft nooit meer Den Haag dit, Den Haag dat. Zeg Binnenhof dit, Binnenhof dat. Waar overigens momenteel de status quo heerst.

Ik haat wat er op het Binnenhof gebeurt, het is flauwekul wat er op het Binnenhof gebeurt, maar ik volg het wel. Ik word er een beetje warrig van. Lees maar door.

Status quo? De band vind ik nog steeds lekker, maar van de toestand hou ik niet. Er zullen mensen zijn die me niet geloven. Jij hangt meestal in je luie stoel, zullen ze zeggen, met een boek op schoot. Ja maar, ja maar. Het is steeds een ander boek, het is steeds een andere sfeer, het zijn steeds andere mensen. Je zegt toch ook niet tegen iemand die graag in vreemde steden plekjes opzoekt, in vreemde steden vaak de hele dag rondwandelt: ja, maar je bent wel steeds aan het lopen.

Op tv is het sport momenteel. Een beetje Balkellende, maar wie houdt zich daarmee bezig? Nou goed, Ruud Lubbers, maar die wordt ervoor betaald.

De Tour de France is begonnen en wielrennen is mijn sport. Ik mag graag een potje voetballen op tv zien, maar ik ben een oude man, ik heb voetbal op tv leren kennen in de jaren zestig (van de vorige eeuw schrijven sommige schrijvers daar dan vast aan vast. Zo niet ik. Je dacht toch niet dat ik het over de jaren zestig van de achttiende eeuw heb. Of van de een en twintigste. Goed, ik zie er wel uit of ik al eeuwenoud ben. En zo voel ik me ook.) maar de overdaad aan wedstrijden momenteel... Ik kan mijn aandachct er niet meer bijhouden, ik ben afgehaakt.

Warrig, dat ben ik. Maar het is dan ook bloedverziekend heet.

Gelukkig is er meer sport op tv in deze zwetende tijden. ("Toch geen weer voor een blanke," zeggen we hier in de hof, in de wijk tegen elkaar. Racistisch? Welnee. Onze bruine buren staan erbij. Zwetend. Het is ook geen mop, het is een van onze standards in de Schilderswijk. Maar gniffel, gniffel op een compleet blank kantoor, met die lekkere Hindoestaanse tiener die de koffie rondbrengt... Daar word-ie ook verteld, met die gniffel... Zo is het op kantoren... Ik heb er tien jaar vertoefd... De hel? welnee... Bij de anderen is het net zo...)

Wat ik wilde vertellen. De sport momenteel. Dat fietsen is mijn sport. Eens in de zoveel tijd vind ik het wel leuk om een potje voetballen te zien, vooral van Feijenoord, maar met zoiets als de wk heb ik niets, blijk ik niets te hebben. De Tour, dat is ieder jaar mijn hoogtepunt.

En als de etappe die wordt uitgezonden een beetje saai, voorstelbaar is, dan loop ik de kanalen langs die Wimbledon uitzenden en dan blijf ik hangen op een kanaal dat vrouwentennis uitzendt, want de vrouwen dat zijn meisjes. Zo geef ik ook de voorkeur aan het vrouwen schaatsen. Welke conclusie je eraan hangt, moet jij weten. Ik heb nog nooit ´homo´ tegen een man gezegd die liever het mannen schaatsen ziet.