Van aangezicht tot aangezicht

Dat komt uit een Bijbeltekst. In zijn geheel gaat ie zo: "Want nu zien wij nog door een spiegel. In raadselen. Maar straks van aangezicht tot aangezicht". Hij komt voor in het mooie boek met de bizarre titel Hoe een manisch-depressieve tiener in de zomer van 1969 de Rote Armee Fraktion bedacht. De RAF, de stadsguerilla, met zijn verschillende generaties, was een produkt van de Duitse geschiedenis. Een logische consequentie van twee wereldoorlogen en de gebrekkige verwerking van die oorlogen. De jongens en meisjes rond Baader en Meinhof hadden de tijd mee. Ook en met name in dit opzicht: zij konden energie halen en hoop putten uit een sterke internationale linkse beweging.

Maar toch betekende de ondergang van de RAF gelijk het failliet van heel links in gans het westen. Het was het gebruik van geweld dat de brede steun voor verandering die in de vorm van de beweging van 68 onder vooral jongeren in Europa en de VS leefde, ondermijnde. Laf en blind geweld, vanachter een masker, tegen weerloze mensen. Daar heb je dus het aangezicht uit de titel. De dood die de slachtoffers van de RAF en de Bewegung der 2. Juni niet in de ogen mochten kijken. De Koerdische term voor strijder is niet voor niets peshmerga: die de dood in de ogen kijkt.

Links van nu is dus, behept als ze is met de loodzware erfenis uit de jaren zeventig, overgeleverd aan de verwarring waarover Hans de Bruin in de vorige bijdrage schrijft. Maait Trump met zijn tirade tegen de Navo het gras onder de voeten van links weg? En doen de populisten in Europa hetzelfde door bijvoorbeeld de globalisering of de EU te lijf te gaan? Hier komt die spiegel uit die Bijbeltekst om de hoek kijken. Ziet links de zaak in dat geval wel scherp? Immers, Trump zal toch alleen dan de Navo opblazen indien hij er een alternatief voor heeft? Een club, nog meer gedomineerd door Washington bijvoorbeeld. Trump heeft gister aangekondigd Islamitische Staat uit te zullen roeien. En de man zal China aanvallen, ook binnen afzienbare tijd. Daartoe zal hij alle oude partners verplichten mee te doen.

Links moet het zand uit de eigen ogen wrijven. Donald Trump en de populisten die straks in Europa gekozen zullen gaan worden hebben een agenda. En haast. Ze willen het momentum pakken: de wereld is rijp voor chaos en oorlog. Het is voor hen nu toeslaan of weer een hele tijd moeten wachten. Hen wachten sluipmoordenaars, afzetprocedures, een internationale corrigerende beweging die de rug strekt. Een populist leeft niet voor de toekomst.

De LePens, de Wildersen, de Macrons en de Trumpen krijgen nu de elites in hun landen mee omdat oorlog geld oplevert. Links wordt dus voor een zeer heldere keuze gesteld: meedoen in die oorlog(en) of niet, met alle gevolgen van dien. Is dat verwarrend? De vredesbeweging is het voorland van links. De goede oorlog bestaat niet. De twee wereldoorlogen van de vorige eeuw zijn niet op het slagveld beslist, hoezeer de warmongers dat ook benadrukken. Wanneer straks de werving voor het front begint, moet links klaar staan met een klinkklaar neen en massaal dienstweigeren. Een gebroken geweertje in de revers, sabotage van de wapenfabrieken, het is allemaal eerder vertoond en is weer nodig.

Voor verwarring is geen tijd....