Skip to main content
  • 20 maart 2020

Deze saamhorigheid is geen feest

JoopFinland

‘Mijn vraag bij deze maatregel is: wat doen we de volgende keer? Als we nu al alles uit de kast halen, wat zit er dan in die kast wanneer het echt menens wordt? Kunnen we nu vergeten wat er voor ons ligt? De ecologische ramp die zich aan het voltrekken is? De ramp die nu al de vluchtelingen van deze wereld treft?’

Wijze woorden en dito vragen van Anna Kontula. In het Finse parlement stond zij alleen toen dat parlement eerder deze week besloot zichzelf te ontbinden in het kader van een uitzonderingstoestand. Geparafraseerd: is het niet de taak van politici om het overzicht te behouden, om in die helicopter te blijven zitten?

In de overigens snel opdrogende moerasdelta die Nederland heet, zijn inmiddels alle feestjes tot nader order opgeschort, om ruimte te geven aan het meest saaie feest: dat van zogenaamde saamhorigheid. Men heeft de handen stukgeklapt voor de premier, de afgetreden minister, de zorg, de politie, de grensbewakers, de vakkenvullers, de vul-maar-in.

Applaus van dezelfde mensen die ook hun handen op elkaar brengen voor kreten als ‘er zijn teveel Marokkanen’, of (geparafraseerd…) ‘onze Europese beschaving wordt bedreigd door vreemd bloed’. Van hetzelfde tuig-van-de-richel dat op de voetbaltribune ritmisch meeklapt op het refrein: ‘En wie niet springt die is een Jood’.

Applaus voor hen die doen waarvoor ze betaald worden. En ook voor hen die niet doen waarvoor ze betaald worden en zijn aangesteld. Die niet in die helicopter blijven zitten en de meute blijven attenderen op de relativiteit van het pijntje van nu en de omvang van de echte ramp die er aan zit te komen.

Waar is het geklap voor honderdduizenden mensen die hun geliefde, hun ouders, hun kind, hun vriend, hun familielid of hun aangenomen familielid, hun buurman of hun ex-geliefde dag-in-dag-uit verzorgen? Waar is de aandacht wanneer zij financieel de eindjes even niet aan elkaar kunnen knopen? Waar is hun betaald dagje vrij wanneer ze even lucht nodig hebben?

Gaan de handen op elkaar voor die bejaarde die volgende week als eerste weigert om te gaan beeldtelefoneren met degenen met wie hij zijn leven wil afsluiten? Die met zijn verzet wil duidelijk maken dat we eindelijk eens heel anders met de dood en met doodgaan zouden moeten leren omgaan? Die niets moet hebben van het gezondheidsfascisme?

Wordt vanaf de daken en balkons het gezin toegejuicht dat het halve continent heeft gerond? Dat onderweg twee leden heeft verloren, niet aan de pandemie maar aan uitputting? Dat kan vertellen hoe de oorlog er uit ziet, zodat daartoe niet een duur museum hoeft te worden ingericht? Dat hier geen feestje verwacht, maar wel mensen die in vrede en welvaart zijn opgegroeid en dus begrijpen wat echte saamhorigheid is?