Verkiezingen revisited

Anders dan de politici die ons er in de weken die eraan voorafgingen mee doodgooiden, wil ik toch even terugkomen op de  Europese verkiezingen. Die werden (in Nederland) op 4 juni gehouden, remember?

Dat was om meerder redenen een merkwaardig gebeuren, maar wat me vooral verbaasd heeft, is het zelfingenomen optreden van de kandidaten. Onafhankelijk van kleur of partij kwamen ze bij de debatten opdraven alsof ze de kroonjuwelen der natie vertegenwoordigden en we blij mochten zijn dat ze even hun neus lieten zien. Als ze eens de moeite hadden genomen om 'op straat' af te luisteren wat de opvatting daar over hen was, hadden ze met gemak aan zien komen wat wij al wisten: het grootste deel van de kiezers vond het niet de moeite waard om te gaan stemmen en degenen die dat wel deden, stemden voor een groot deel 'Wilders'.

Ondanks mysterieuze berichten op de verkiezingsdag zelf dat de opkomst 'hoger dan normaal was', was die juist weer dramatisch. Uiteindelijk heeft 36,5 procent van de stemgerechtigden gestemd. Dat was nog lager dan de keer daarvoor (maar nog geen absoluut laagterecord; in 1999 was het 30 procent, het opkomstcijfer in heel de EU was 43,4). Als ik politicus was, zou ik me daarover de grootste zorgen maken. Maar het lijkt ze geen donder te kunnen schelen, en ook in media en debatten zag je er daarna meestal niets over. Die politici en hun partijen hebben gelijk, want het maakt ook helemaal niets uit. Ik heb dat nooit echt begrepen, maar ze doen net of die mensen die wel zijn gaan stemmen, 'het volk' zijn en de rest niet bestaat. Als de boel enigszins democratisch was, zouden ze het aantal zetels dat er überhaupt gevuld mag worden laten afhangen van het aantal stemmers en zou dus 63,5 procent van de Nederlandse zetels leeg moeten blijven. Maar ze doen dus gewoon of de niet-stemmers niet bestaan.

De vraag is of dit ooit zal veranderen. Moet er dan een partij opgericht worden die dit punt inbrengt?   Dat zou voor mijn wellicht een reden zijn om op verkiezingsdag toch weer eens een tochtje te wagen naar het schoollokaal om de hoek dat ze - tot groot plezier van de leerlingen - voor dat soort gelegenheden tot 'stembureau' optuigen. Maar dan moeten we zeker al die niet-stemmers gaan overtuigen om toch in beweging te komen, in de hoop dat het eindresultaat vervolgens niet ergens in de ondoorzichtige spelonken weggeoverlegd wordt? Dan lijkt me de anarchosyndicalistische wereldrevolutie nog eerder realiteit te worden.

Eenzelfde moedeloosheid overvalt me als ik op dit weblog lees over de teloorgang van de posterijen. Hans Boot beschrijft mooi hoe het postkantoor 'gestolen' is  en Paul Benschop schetst de gevolgen van de privatisering van de post voor de arbeiders . In het laatste stuk wordt de hoop gevestigd op de FNV om het tij te keren en wordt gelinkt naar een soort stickeractie van de SP. Beide zijn misschien heel sympathieke organisaties, maar een ding weet ik wel; die gaan ons niet uit de stront trekken, anders hadden ze dat de afgelopen jaren wel gedaan. Wat er dan wel voor nodig is, weet ik ook niet. maar het is iets anders. Toch maar de anarchosyndicalistische buurtstrijd proberen dan?