Palin de postfeminist

Het beste aan de verkiezing van Barack Obama is dat zwarte mensen wereldwijd een enorme opkikker krijgen. Een vriendin, werkzaam in Zuid-Soedan, schreef over de euforie van haar Afrikaanse collega’s: een man met een zwarte moeder, of was het vader, en uit welk land ook alweer, maar toch, een Afrikaanse ouder! Gekozen tot president van Amerika! En wat een speech, dat was toch duidelijk de Afrikaanse orale traditie in zijn bloed! Ik gun ze hun blijdschap van harte, al vrees ik dat het voor het beleid van de VS uiteindelijk niet veel zal uitmaken.

Zelf ben ik blij, of beter gezegd opgelucht, om andere redenen: Het op een na beste aan de verkiezing van Obama is dat we geen Palin als vice-president krijgen. Je moet er niet aan denken. Amerika heeft wereldwijd zijn geld al teruggetrokken uit alle gezondheidsprogramma’s waar abortus een bespreekbare medische optie is. Nu zouden ook alle programma’s met seksuele voorlichting aan jongeren onder vuur komen te liggen. Alsof we aan een Paus die condoomgebruik tegen HIV-infecties verbiedt al niet genoeg dood en ellende veroorzakende gekken aan de macht hebben.

Toch heeft er onder feministen in de VS een debat gewoed of na het uitschakelen van Hillary als Democratische kandidaat niet uit feministisch belang naar de Republikeinen met Palin moest worden overgestapt. En schreef een gendertrainer in de Volkskrant een groot serieus artikel over Palin als post-feministisch rolmodel. Jaja. Post-feministisch. Dat zijn vrouwen die niet over vrouwenrechten hoeven te zeuren, omdat zij al ‘verder’ zijn. Dat vond die gendertrainer wel mooi. Al die zeurkousen, die over gelijke beloningen en glazen plafonds en gebrek aan kinderopvang mekkeren, daar is de emancipatie helemaal niet mee gediend! Dat geeft maar een negatief beeld van vrouwen! Daar moeten carrièrevrouwen zich niet mee inlaten.
Daar moeten dus anderen hun nek voor uitsteken. Want er zijn natuurlijk nog steeds geen gelijke kansen voor vrouwen, noch voor andere afwijkende menstypes. En iemand zal daar toch over moeten blijven zeuren, want het veranderd niet vanzelf.

Maar inderdaad, Palin zal daar niemand mee lastig vallen. Zij is post-feministisch, dus zij zegt geen dingen die het economisch dominante menstype, de blanke man, niet graag hoort. Fijn. Komt ze verder mee, terwijl anderen de weg voor haar vrijhakken.
Post-feministen zijn free-riders. Dat is niet geëmancipeerd, dat is gemakzuchtig en eerlijk gezegd ook vrij dom. En wat voor geweldig rolmodel is Palin eigenlijk? "Als ik een vriendin had met een drukke baan, een baby met Down-syndroom, een zwangere ongehuwde tienderdochter en een rechtszaak boven haar hoofd, zou ik haar nauwelijks durven vragen om koekjes voor het schoolfeest te bakken" merkte een vrouwelijke journaliste op. Moet zo iemand een zware publieke functie op zich nemen? Is dit nu een voorbeeld van een geslaagde combinatie van werk en privéleven?

Het grote nachtmerriescenario is nu dat Palin niet meer teruggepropt kan worden in de doos van Pandora die de campagnestrategen van McCain hebben geopend. En dat we over vier jaar, als het Obama niet is gelukt de puinhopen van George W. op te ruimen, alsnog een vrouwelijke president van de VS krijgen. En wel een post-feministische, post-minority-rights, post alles wat een fatsoenlijk mens nastreeft. Alleen al om dat te voorkomen wens je Obama alle soorten van succes.