Mannelijk geweld...

 Ik kwam hierop door Jens van Tricht, waarvoor dank. Hij was twee dagen terug bij Brainwash Zomerradio. Hij is auteur van 'Waarom feminisme goed is voor mannen'.

Vreemd om te bedenken, maar inderdaad: ook ik, als man, ben wel eens slachtoffer geweest van mannelijk geweld. Nou ja, man - als jongen dan. Ik was 11 en werd voor mijn eigen huis, nota bene in een villabuurt, aangevallen door een groepje leeftijdgenoten. Geen bloed, alleen geduw en getrek. Geen enkele aanleiding.

Een half jaar later, in de Scheveningsebosjes: ik werd op de fiets opeens lastig gevallen door twee jongens - ik kende ze niet, er was opnieuw geen enkele aanleiding - na wat geduw en getrek deden ze mijn fiets op slot en gooiden het sleuteltje weg.

Een schoolvriend van me riep me een keer bij hem om een jongen die vervelend was - ik was er niet bij geweest - een draai om zijn oren te geven. No problem. Op die school heb ik ook een keer een echt vervelende klasgenoot, die iedereen irriteerde,  in de fietsenstalling een uppercut te geven. Uppercut? Ja. Hij liep een kwartier huilend rond. Ik vind dat nu nog zielig en ik kom nog  steeds wel eens langs die school. Ik heb daarna nooit meer iemand een uppercut gegeven.

'Wij' - mijn generatie - kreeg op school zeker twee keer in de week een 'draai om je oren'. Ik realiseer me opeens dat mijn moeder daar ook vrolijk aan meedeed, mijn vader - die er natuurlijk minder was - veel minder. Onderwijzers: yes! De dirigent van het kerkkoor van de St. Jan: zeker.

Omdat ik altijd de grootste van de klas was, had ik kennelijk niet zo'n behoefte om mijn 'gezag' of 'overwicht' te bevestigen door geweld. Maar toch... Op de lagere school werd ik een tijdje uitgejouwd met de term 'hanepoot'- ik had lange benen. Ik wachtte mijn kans af, en toen een van de pesters iets te dicht bij kwam, greep ik hem en gaf hem een paar stoten. Dat hielp.

In Lille, twintig jaar terug, had ik een keer iets met mijn auto. Een wat slordige man van 35, 40 hielp me. Terwijl hij bezig was onder de motorkap, klonk er een knal. Hij riep dat hij getroffen was - en toonde een kleine, oppervlakkige wond op zijn hand. Daarna begon hij mij indirect te bedreigen om hem € 100 te geven. Hij liep met me mee tot aan de Bancomat. Ik schatte hem in als het type dat mij makkelijk een paar klappen kon geven.

And now for the hard part. Doordenkend herinnerde ik me twee keer dat ik rond mijn  dertigste twee keer met vrouwen in bed beland was. Beiden zeiden op een gegeven moment, op een rare, onverwachte toon: 'Wat doe je?' De toon schokte me en ik hield op - er was nog 'niks' gebeurd. Ja, jagersinstinct, kun je dan zeggen. Het is de laatste jaren beter gegaan: in de twee laatste gevallen namen de dames het initiatief. 

Ik zag van de week nog de uitstekende docu over Jeffrey Epstein, waar zijn slachtoffers aan bod kwamen - allemaal minderjarige meisjes uit zwakke gezinnen en buurten. Ik kon me redelijk identificeren. Toen ik 18 was en redelijk depri, heb  ik ook een keer een behoorlijk nare ervaring gehad toen ik door een homo belaagd werd - een bekende balletdanser. Hij is dood - en ik vind dat niet erg.

Verzwijg ik iets? Jazeker, en dat blijft ook zo. Maar ik kijk anders aan tegen mannelijk geweld, en dat verandert niet meer, denk ik.
Wij Mannen Zijn Gewelddadig.
Deal er maar mee, doe er wat aan.

Vrouwelijk geweld rukt wel op. Berovingen door jonge vrouwen. Vrouwen die gaan kickboksen - ik kan er niet naar kijken, dat kon ik bij mannen al niet. De sympathieke ex-kickbokster Lucia Rijker waardeer ik overigens om haar zeer verstandige  en effectieve inzet bij het fantastische programma Dream School. Wie wil leren over de wereld van probleemkinderen... tast toe.