Emancipatie the American Way

Mijn vriend heeft een nieuwe baan. Officieel gaat hij nu 40 uur werken, maar in de praktijk zijn dat er al gauw 50. Dat is nogal een verandering in ons huishouden, waar tot nu toe de zorg voor de kinderen eerlijk verdeeld was. Papa werkte 32 uur, mama werkte 32 uur, en met wat passen en meten konden we ons leven en ons werk om de merkwaardige Nederlandse schooltijden heen organiseren. Maar nu dus niet meer.

En natuurlijk horen we bij de duizenden gezinnen voor wie geen plaats is op de naschoolse opvang. Er wordt in de plenning van steden namelijk geen rekening gehouden met kinderen die moeten kunnen spelen, dus als er al een gebouw vrijkomt (voorzover niet veryupt of verkantoort) dan is daar geen speelgelegenheid omheen. En dat moet, dat zijn locatie-eisen. Geheel terecht natuurlijk, daar niet van, maar het heeft tot gevolg dat de kinderopvang wel wil uitbreiden, maar dat niet kan. (Je zou natuurlijk een parkeerplaats tot speelplaats kunnen ombouwen, maar welke politieke partij zal dat durven voorstellen?)

Het dreigt er op uit te draaien dat mama minder moet gaan werken omdat papa carrière maakt. Maar volgens columniste Heleen Mees is dat flauwekul en getut. Heleen Mees houdt al maanden in het NRC een gloedvol betoog tegen vrouwen die te weinig productieve uren draaien. Kapitaalvernietiging! Wie moet er voor de vergrijzing betalen! In de Verenigde Staten, waar mevrouw Mees woont en waar alles beter is, werken hoogopgeleide vrouwen full-time. Daar maken ze glanzende carrières in mantelpak (beelden van Dynasty en Dallas trekken aan mijn geestesoog voorbij) Daar tutten ze niet met een kopje thee om drie uur, en vegen ze geen snotneuzen af. Daar zijn vrouwen geëmancipeerd!

Hoe doen ze dat toch, die Amerikaanse moeders, vroeg ik me af? Zijn de schooltijden in de Verenigde Staten volledig aan de werkdagen aangepast? En aan de vergaderingen die plotseling uitlopen, de deadlines die niet gemist mogen worden? Of komt het omdat Amerikaanse vrouwen gewoon flinker zijn dan die Nederlandse mutsen?

Ik begreep het pas toen Heleen Mees in een column een Amerikaanse vriendin ten tonele voerde, die een probleem had met haar kindermeisje. Haar illegale kindermeisje wel te verstaan. Als ik me goed herinner was het probleem dat het illegale kindermeisje ziek was, en de vriendin zich afvroeg of ze dit kindermeisje, ethisch bezien, mocht ontslaan. Want een illegale vrouw is niet verzekerd. Ze krijgt geen uitkering. Ze verdient weinig, heeft geen rechten, en kan elk moment opgepakt worden en het land uitgezet. Beetje naar om zo iemand op straat te gooien. Maar er is niets dat je tegenhoudt, behalve -misschien- je geweten.

Aha! Nu begrijp ik het! Zo los je het probleem van de hoogopgeleide werkende moeders op. Je zorgt voor voldoende illegale vrouwen, en die zet je in om het gebrek aan fatsoenlijke kinderopvang en flexibele werktijden te compenseren. Ze kosten weinig, en als je genoeg van ze hebt kan je ze gewoon weer op straat gooien want ze hebben geen poot om op te staan. Ideaal! De emancipatie van de Nederlandse vrouw kan nu eindelijk gestalte krijgen! Ten koste van de Somalische, Ghanese, Afgaanse en Irakese vrouw, dat wel. Gelukkig maar, dat ze niet allemaal onder de Pardonregeling vallen.