Bederven voetballers onze jeugd?

Ongetwijfeld is het U niet ontgaan. Sporters, vooral voetballers, die kruisjes slaan of hun wijsvingers in de lucht steken als zij een stadion of veld betreden. Smekend om steun bij de Here God of Allah of misschien wel JHWH nu zij een prestatie gaan leveren. Gebalde vuisten en hartjes zijn uit – godsdienstige gebaren zijn in. Een vlaag van religieus besef wasemt doorheen de breinen van veel sporters. Zou dat niet anders kunnen?

Het uiten van religieus vertoon gaat maar door. Een kruisje of de handen richting een opperwezen is tegenwoordig meer regel dan uitzondering. Het complete elftal van Ecuador ging onlangs keurig katholiek op de knieën om bij de hemel een overwinning af te smeken. En als er gescoord wordt dan zie je de godsdienstige dankbetuigingen bij vrijwel alle teams. En wat zeggen ze dan? “Bedankt God dat U mij hebt laten scoren en niet mijn concurrent op de bank!” Of: “Heel fijn Allah, dat U ons laat winnen en niet die vast wel minder gelovigen van de tegenpartij!”. Tijdens het WK in Qatar werd voor de wedstrijden van het Nederlands elftal in de kleedkamer onder leiding van Cody Gakpo en Memphis Depay uit de Bijbel voorgelezen en werd door het halve elftal gebeden om een goed resultaat. Veel heeft het niet geholpen. Grote kans dat in de kleedkamer ernaast hetzelfde gebeurde. Bidden helpt niet. Hooguit om je eigen egoïstische zelf een beetje op te peppen. Van deze dingen zijn we nog niet af. De huidige jeugdtrainer van Ajax, voormalig professional Steven Pienaar gaat er prat op altijd een bijbel onder zijn kussen te hebben en op zijn shirt en kicksen de tekst “God is Great” te hebben laten aanbrengen. Wie de jeugd heeft… Veel mensen zijn geneigd dit iets onschuldigs te vinden. Respect toch? Mooie voorbeelden van verbinding en inclusiviteit. En ach, baat het niet dan schaadt het niet.

Daar kun je ook anders naar kijken. Bij mij roept het associaties op met onwetendheid, een klassiek motief om maar wat in hogere machten te geloven. En ik moet ook onmiddellijk denken aan de ellende die religie in het verleden heeft aangericht. Uiterst bloedige en wrede godsdienstoorlogen, aangewakkerd door geloofsijver en fanatisme. Wat te zeggen van de onderdrukking in het heden in landen met een staatsgodsdienst als Iran, Israël, Myanmar. Om nog maar te zwijgen over het onmenselijke optreden van islamitische terroristen en christenfanatici als Breivik.

Natuurlijk hebben veel mensen in het verleden ook baat gehad bij kerken, tempels en moskeeën. Godsdiensten waren ook organisaties waar mensen gezelschap, troost en zorg konden vinden. Maar in het aangezicht van tal van huidige crises wijzen God, Allah, JHWH en de Hindoegoden (wat de mens al niet bedacht heeft!) in een verkeerde richting. Zij gaan net zo min als Sinterklaas en de Kerstman zorgen voor meer woningen, voor meer inkomensgelijkheid. Zij gaan ons niet de overwinning brengen in de oorlog tegen de fascistische usurpator in het Kremlin. Zij zullen geen oplossing bieden voor de almaar ernstiger klimaatcrisis, die ondertussen niet alleen meer onze achterkleinkinderen, maar ook onze kleinkinderen en zelfs onze kinderen bedreigt. Daar helpen geen Onze Lieve Heer en dergelijken aan. Bidden helpt niet! Mensenwerk is nodig! Onze voetballers kunnen de jeugd een beter voorbeeld geven dan hun loftuitingen aan Hoge Heren in de Hemel. Soms doen ze dat nu al zoals in de beweging tegen racisme. Laat dat een voorbeeld zijn.