Met de trein

Hijgend van een venijnige sprint, stomend van het zweet door de vochtige warmte die als een benauwende deken over Londen lag liet hij zich in de stoel naast me vallen. Na vijf minuten was hij een beetje bekomen van de inspanning.

´Is dit een stille coupé?´ Ik keek hem vriendelijk aan, maar liet de vraag onbeantwoord, was zelf ook niet zeker van mijn zaak en had geen behoefte aan boze blikken van medereizigers.
Bovendien bedacht ik wanneer ik niets zeg zou het maar zo een stille coupé kunnen worden.

Geen hinderlijke telefoongesprekken, gesprekken over banale zaken als het weer en al dan niet aangeschafte vervoersbewijzen. Mijn mijmeringen en de stilte werden doorbroken door het geluid van een plastic tas. De man naast me haalde met veel lawaai een appel uit de tas en begon deze langs zijn broek te wrijven. Bekeek zichzelf tevreden in de spiegeling. Daarna nam hij een luidruchtige hap. Geen vrucht maakt zoveel lawaai als de appel.

Het bleef niet bij die ene. Ieder half uur haalde hij een nieuwe tevoorschijn die hij na het opwrijven opat. Verder maakte de man nauwelijks geluid. Wel nam hij opzichtig bezit van de armleuning tussen ons in. Het is de armleuning waar het om gaat wanneer je op reis bent. De leuningen aan de buitenkanten daarover bestaat geen onduidelijkheid. In een bioscoop is het nog belangrijker je territorium af te bakenen. Met een beetje pech verlies je de strijd om beide leuningen. Om zeker te zijn van een leuning moet je bij het gangpad gaan zitten, maar dan is de positie weer niet optimaal tov het scherm. Een leuning delen kan ook. Het kan een manier zijn om een leuning geweldloos te veroveren, wanneer je zorgt dat de aanraking teveel en ongemakkelijk wordt voor de buren.

In dit geval gunde ik de appeleter zijn leuning. Ik hing tegen het raam en wisselde pogingen om te slapen en te lezen af. Na acht appels stapte de man uit in Plymouth, ik moest nog twee stations verder naar Liskeard en had een half uur lang de volledige beschikking over twee leuningen.