Atoomwapens

Ik ben heel erg tegen atoomwapens. Dat is iedereen. En toch zijn die dingen er. En omdat ze er zijn, moeten we ze in toom houden. Alsof het wilde beesten zijn, die, als we ze loslaten, iedereen zullen verscheuren. Verstandige mensen doen dat. Die zorgen ervoor dat ze goed gekooid in een of andere zoo of wildpark kunnen rondlopen. Doodschieten mogen we ze niet meer want dat zou de dierenbescherming niet goedvinden, en er zijn anyway al teveel diersoorten die met uitsterven bedreigd zijn, zoals chemische wapens. Maar er zijn ook mensen, die aligators en panters in hun huurhuizen op driehoog achter houden. Dat soort mensen zijn onverstandige mensen.

De vergelijking van atoomwapens met wilde beesten gaat mank. Die vergelijking geeft ook niet weer wat ik wil zeggen. Behalve dan wat betreft het moorddadige van het dier en het feit dat ze op de meest rare plekken ter wereld ineens kunnen opduiken, alsof ze zichzelf op onverklaarbare wijze vermenigvuldigen. Als ware het een natuurwet.

Trump, de door een van de domste naties ter wereld tot het hoogste ambt geroepen dierverzorger, levert op dit moment een fel gevecht met aspirant dierverzorgers. Hij stuurt zelfs manschappen uit om die dierliefhebbers te vangen die hun schatjes op driehoog achter houden. Kim jong Un en Ayatollah Chamenei. Noord Korea en Iran. Want nee, die kunnen niet goed voor hun schatjes zorgen, die zijn daar niet toe in staat. De enige die dat kan en mag van de dierenbescherming (lees de westerse samenleving en de VS) is Trump zelf.

Naarmate ik me meer inleef in de belevingswereld van mensen uit landen als Iran en Noord Korea, China of Rusland, India of Pakistan, Israel of Egypte of Syrie ervaar ik hun verontwaardiging. Met welk moreel recht meent de westers beschaafde wereld de enige garantie te zijn voor non-proliferatie en vrede? Welke filosofische en culturele meerwaarde heeft het westerse maatschappijmodel om als enige politie-agent te mogen spelen? Of het nu juist is of niet, de arrogantie van het westerse denken moet in de ogen van niet-westerse mensen schrijnend zijn. Steeds maar weer ermee te worden geconfronteerd dat ze nog niet volwassen genoeg zijn om zelf ook wapens te hanteren en beheersen.

Ik sta voor een waar dilemma. In de tijd die voor de deur staat, de tijd dus waarin Iran zonder enige twijfel de arrogantie van de Verenigde Staten aan z'n laars zal lappen (iets wat ze sowieso al decennialang als credo meevoeren voor degene die goed kijkt) en zal beginnen z'n atoombewapening op te bouwen, in een tijd dus waarin aktie en reactie de overhand zullen krijgen, weet ik niet meer waar m'n sympathie naar uit moet gaan. Naar mijn eigen rationele westerse afweging dat non-proliferatie de enige remedie is tegen de vernietiging van de wereld zoals we die kennen? Of naar m'n nare gevoel dat wij als westese cultuur menen de waarheid in pacht te hebben en daarmee driekwart van de wereldbevolking als kleine onverantwoordelijke kinderen beschouwen, die geen lief pantertje op drie hoog achter ogen hebben?

Kernwapens zijn pure waanzin, arrogantie is puur gif.

Ondanks al m'n bezwaren en tegen beter weten in gaat m'n sympathie uit naar Iran en hoop ik dat ze zelfbewust genoeg blijven om Trump te trotseren.