In God we thrust

Wie in Nederland een fatsoenlijk leven wil leiden, moet het werkend bestaan vermijden. Iedere bewust baanloze weet dat. Haast, herrie, heibel – ze ballen zich samen in een slavenbaan voor een baas en een hongerloon. Waarschijnlijk kennen de Verenigde Staten helemaal geen baanlozen, en al helemaal geen bewuste. Haast en het maken van herrie zijn hier tot de absolute norm verheven.

Het echte werk -zinvol en vol overgave verricht- wordt hier net als in Skandinavie of in Zwitserland gedaan door de gekleurde medemens. Een man uit Irak ontfermt zich op de luchthaven over de rolstoel van mijn vrouw. Hij legt in gebrekkig Engels uit waarom hij zes jaar in Boston woont: ‘I worked for US in Iraq, so I had no choice!’

Onze taxichauffeur komt uit Marokko en heeft het inmiddels wel gezien in zijn tweede thuis. Hij heeft het afgelopen jaar voor de eerste keer tien maanden in Marokko doorgebracht en twee in de States. ‘Life is more than work and earning money, you know. That is something they do not understand here.’

Het meest tragische geval is dat van de receptionist in ons hotel. De oudere man spreekt belabberd Engels, en Spaans met zijn dochter die de gangen schrobt. Hij weigert ons een glaasje water wanneer wij in de lobby op de taxi wachten, maar wordt terechtgewezen door zijn eigen bloed. Zij lacht haar lach en trekt uit een voorraad twee hele flessen water tevoorschijn.

Kijk waar dan ook ter wereld twee minuten naar een Amerikaanse tv-zender en je wordt gek. Doe hetzelfde in het gezelschap van Amerikanen en je weet niet meer waar je het zoeken moet. Twee minuten CBS of Fox in een huiskamer a la die van Archie Bunker en je weet dat het niet gelogen is: meer Amerikanen dan je lief is geloven dat de aarde plat is en engeltjes echt bestaan.

De rest van de wereld doet er niet toe in dit land. Planet Earth bestaat wel, maar enkel en alleen als functie van de States. Na honderdtwintig seconden weet je dat je omgeving denkt dat de premier van Canada gaat aftreden omdat ie als jongen van veertien voor Black Pete heeft gespeeld, dat Bernie Sanders zijn personeel onderbetaalt, en dat Barack Obama in huizen doet op Cape Cod.

En dan is het weer de hoogste tijd voor een commercial. Voordat het zal gaan over veiligheid.

Het heeft ons in Europa inmiddels bereikt: de heldenstatus voor cops en ander ongeregeld. Hier is het waarschijnlijk sinds de dagen van Buffalo Bill leefregel number one, de lijm van deze samenleving. De schoorsteenmantels in de living rooms staan dus echt vol kiekjes van voor de stars en stripes afgeschoten bloedverwanten. En quote a perv like Epstein quote closed werd zo raar omdat ie van zijn pa destijds niet naar Nam mocht.

Voor de echte onbekwamen rest een plekje bij de State Police. In Nederland hebben we geloof ik de flitspaal uitgevonden omdat zelfs de grootste imbeciel niet meer te porren is voor het alleen maar uitdelen van bonnen voor fout parkeren of te hard rijden. Maar hier staat om de haverklap zo’n joekel van een patrol car in de bosjes om een onverlaat te chasen. Vooral als die een kentekenplaat van een andere staat heeft. Of de verkeerde huidskleur.

Kijk twee minuten tv. Of probeer een ball game te volgen. Amerikaans voetbal, op alle schermen in alle restaurants en in elke drugstore. Niemand heeft me de regels van het spel uit kunnen leggen. En dat is geen wonder, want iedereen zit met de rug naar het scherm. Waarschijnlijk zijn er geen regels. Ik verneem dat Amerikanen onze soort van voetbal niet lusten omdat het als kijkspel te traag en te saai is. Waarschijnlijk heb je er te veel brains voor nodig. American football is kick en thrust, tot de dood erop volgt. Dat bedoelen ze waarschijnlijk ook in dat volkslied van ze, en op die dollar. In God we thrust in plaats van trust. We stoten tegen God. That is our way of living, man…