Crisis, crisis, crisis. Langewisch wordt er gek van. Niet van de crisis zelf, maar van het eindeloze geouwehoer erover. Hij raakt steeds er dieper van in de put, omdat alle media die hij raadpleegt er maar niet over uitgekletst raken. En dan vooral van al die Deskundigen, die uit hun holen te voorschijn komen. Deze morgen (18-02) keek Langewisch gewoontegetrouw naar het nieuws dat vooraf gaat aan Goedmorgen Nederland en dat stond uiteraard ook bol van de crisis. In Goedemorgen Nederland zelf was het al niet anders. Vier deskundigen, waar nog niemand ooit van had gehoord, waren er bij gesleept. Eerst twee die de crisis op macroniveau benaderden. Presentatrice Mirella van Markus wilde weten wat Wouter Bos (let op, Wouter, want Jan Peter wordt in deze geen rol toebedacht), aan maatregelen moest nemen. Eigenlijk wisten beide heren het niet. Wat er aan de hand was, daar kwamen ze nog wel uit. Al evenzeer waren ze het erover eens dat Wouter snel met maatregelen moest komen, maar met welke, dat bleef ondanks aandringen van Mirella in het vage hangen. Een grijze heer maakte het heel bont. Als de crisis, zo zei hij, tot ongeveer eind 2010 zou duren, dan zou de oplossing liggen in het grootscheeps toepassen van de werktijdverkorting. Zou de crisis langer duren, dan waren andere maatregelen geïndiceerd. Hij had alleen geen flauw idee of de crisis eind 2010 inderdaad weer op zijn eind zou lopen. Fijn, dacht Langewisch, daar schieten we dus geen hol mee op en hij besloot terstond een extra handje cashewnoten aan zijn yoghurt met muesli toe te voegen. Hij meende bij Mirella ook al de eerste sporen van ongeduld te bespeuren. Na het zogenaamde krantenoverzicht dat ons leerde dat de crisis ook daar alles overheerste, een dame en een heer, die kwamen vertellen wat de kijker zelf aan oplossingen van de crisis kon bijdragen. Nou, daar werd Langewisch al helemaal blij van. De heer presteerde het om in 1 zin te verkondigen dat de werkeloosheid het ernstigste probleem zou gaan vormen en dat we er in het weekend maar een baantje bij moesten nemen, bijvoorbeeld in zo een vermaledijd call center. Dit alles was te lezen in het pas uitgekomen boek van de meneer. Natuurlijk, er zijn altijd mensen die munt uit de malaise menen te moeten slaan. Is die vent gek, dacht Langewisch. De oplossing van de werkeloosheid is dus: Er zijn geen banen meer, dus neem een baan. Zoiets als dat je voedseltekorten kunt oplossen door meer te gaan eten. De mevrouw was al niet veel beter. Haar oplossing was, dat we allemaal goed op ons budget moeten letten. Niet meer uitgeven dan er binnenkomt. Ja alles leuk en wel, zei Mirella die haar irritatie nauwelijks meer kon verbergen, maar dat moet je toch altijd al doen. Nou, zei de Deskundige mevrouw, maar nu zouden we er goed aan doen om alleen geld uit te geven aan dingen die we belangrijk vinden. Toen gaf Mirella het op. Te meer omdat de mevrouw OOK net een boek had geschreven. Hoe dat boek heette verstond Langewisch niet, maar het zal wel zoiets zijn geweest als Hoera, het is Crisis. Dit soort nutteloos geschrijf krijgt immers altijd van die geforceerd optimistische titels mee. Langewisch raakte er helemaal gedeprimeerd van. Maar zijn aandacht verschoof langzamerhand van het onderwerp naar Mirella van Markus. Leuke meid, practisch ingesteld, van nature optimistisch, niks gemaakts aan, die ongedurig wordt van vaag gelul van gasten en dat best durft te laten blijken. En zie, Langewisch werd op slag weer een beetje blij. In alle huisgezinnen een Mirella van Markus en het woord crisis zou niet eens bestaan.
