-
02 februari 2009
Duivelse duivenvriend
I.M. Gerard Fieret
Jarenlang werd het Binnenhof geteisterd door een man die daar dagelijks de
duiven kwam voeren. Op zijn fiets met aan het stuur twee emmers, kwam hij
aanfietsen. Het was geen prototype dierenvriend, maar een man met wilde
haren, baard en een woeste blik in zijn ogen.
Het mocht duidelijk zijn voor hem was het ook geen pretje dat hij die
ondieren dagelijks van voeding moest voorzien. Het niet doen leek echter
nooit bij hem op te komen. Want ondanks al mijn bedenkingen moet ik toegeven dat trouw en doorzettingsvermogen sterke eigenschappen waren van deze duivelse duivenvriend.
In de jaren ´90 was ik bijna dagelijks op het binnenhof . Ik woonde net
achter het Plein in een groot kraakpand, waar ik twee kleine krakertjes had
geproduceerd. Ik was huisvader en had dus alle tijd om er met mijn kinderen
op uit te trekken. Boodschappen doen, naar het Plein en het Binnenhof waar
ze speelden, leerden fietsen en ijsjes aten.
Om verschillende redenen had ik een hekel aan de duivenman. Het was mijn
haat voor duiven en iedereen die door duiven te voeren bijdroeg aan de
degeneratie en ongebreidelde groei van de populatie. De andere reden was dat
hij nogal agressief bezig was met zijn zorgtaak en het soms botste met de
mijne. De duivel had de gewoonte om het voer richting toeristen, kinderen en
andere mensen te gooien. Het gevolg ervan was dat het doelwit van zijn
gerichte worpen vervolgens werd belaagd door een zwerm duiven. Meerdere
malen moest ik mijn geschrokken kinderen troosten.
Jaren later vertelde iemand me dat de duivenman geen gewone gek was maar een geniale. Een kunstenaar, dichter en fotograaf wiens fotowerk zelfs aan de
andere kant van de oceaan in de VS bekend was. Dat mag dan zo zijn, voor
mij blijft hij voor altijd de duivelse duivenman. Eentje die waarschijnlijk
nog jaren opduikt in de nachtmerries van menig volwassen geworden kind.