Comazuipen, echt iets voor mijn dochter

Mijn dochter van 13 en ik schrijf daar niet graag over, had nooit eens een leuke hobby. Zeg nou zelf een meisje dat postzegels en tandenstokers verzamelt, toegegeven de laatste verzameling is uniek, maar het is allemaal wel een beetje triest. Haar muziekkeuze was afgrijselijk. Ze luisterde alleen naar jaren 80 synthipop, Buck Rogers en Elly en Rikkert. De kleren die ze droeg bruingroene ribfluwelen broeken en wijde blauwe glitteroverhemden. Dat kon echt niet. Hier moest iets gebeuren.

Dus besloot ik haar een handje te helpen. Comazuipen neemt de laatste jaren een flinke vlucht en goed de eerste kon ze niet meer worden, maar wel de beste. De meeste jonge comazuipers stoppen er na één keer mee omdat voor hen de lol er dan wel af is. Ik heb mijn dochter apart genomen, wilde het niet bespreken met haar broer erbij.

Ik zei: ´Ik weet dat je niet drinkt, maar je moet nu toch echt iets doen om er uit te springen. Zie het als topsport als een uitdaging. Bij topsport gaat het er niet om dat je 100 meter loopt of 42 km en een beetje. Het gaat erom hoe snel je het doet, het gaat om records om het verleggen van je eigen grenzen. Zie je eerste coma niet als een eindpunt, dan begint het pas. En als vader zal ik doen wat goede ouders doen. Ik zal je steunen zoveel ik kan en je eerste coma daarvan vind ik dat je het thuis moet doen in een vertrouwde omgeving.´

In eerste instantie wilde ze er niet aan. Toen ik vertelde dat er een extreme make-over met hippe kleren aan vast zat en dat ze een middagje met haar moeder de stad in mocht, ging ze overstag.

Van het eerste coma, hebben we een klein feestje gemaakt. Paar vriendinnetjes uitgenodigd, een rijk gesorteerde drankvoorraad, leuke muziek van Lady Gaga, Duffy, Lily Allen enzo. Ik had mijn huiswerk goed gedaan. Het werd een mooie avond. Mijn dochter raakte na zes glazen rum, vier bier, 2 oude jenever en 7 likeurtjes in coma. Drie vriendinnen volgden haar voorbeeld. Het kostte wel enige overtuigingskracht om de ouders van die drie te overtuigen van het feit dat het voor hun dochters eigen bestwil was en dat ik het proces met zorg had begeleid. Maar uiteindelijk waren ze me zeer dankbaar.

Nadat ik mijn dochter had opgehaald uit het ziekenhuis, natuurlijk was ik er toen ze wakker werd, vroeg ik haar: ´Wil je het hier bij laten of ga je nu echt verder om records neer te zetten, wanneer je voor dat laatste kiest heb ik een verrassing.´ ´Natuurlijk ga ik door pa, het was een mooie ervaring. Het mooiste was de tunnel die ik zag met een fel licht aan het einde.´ De volgende dag gingen we naar de tattooshop bij mij om de hoek. Voor ieder coma zou ze een kruisje op haar bovenarm krijgen. Na enig zoeken op internet ontdekte ik dat het wereldrecord op drie coma´s stond. Een vijftienjarig meisje in Japan had daarvoor in totaal 17 liter Saki gedronken. We wisten dus wat ons te doen stond.

Net als van een marathon moet je wel even herstellen van zo´n prestatie, een coma is ten slotte niet niets. Na twee weken begonnen we met de voorbereiding voor het tweede coma, deze vond plaats in de Asta. Ook deze keer werd haar triomfantelijke tocht begeleid door vrolijke sirenes. Het tweede kruisje volgde. De derde begon al een beetje routine te worden en de vierde betekende dat het wereldrecord in haar handen kwam. Direct na dit heugelijke feit had ik een persbericht verstuurd dat al weken klaar lag voor verzending. Dus toen ze haar ogen opende stonden de cameraploegen, fotografen, journalisten te dringen bij haar bed. Tattoo Bob zette onder veel belangstelling het vierde kruisje en kon de volgende dag gelijk terugkomen voor de vijfde. Want het feest om het bereikte record eindigde in het aanscherpen van het record. Op dit moment heeft ze een rustperiode ingelast in een AA-kuuroord in Zwitserland en bezint ze zich op haar toekomst.

Ik ben trots op haar wat haar keuze ook mag zijn en natuurlijk zal er ooit wel iemand komen die haar record verbreekt. Maar zij zal voor altijd bekend blijven als degene die comazuipen serieus op de kaart heeft gezet. Over haar toekomst maak ik me geen zorgen. Studeren zal niet meer lukken, maar iets presenteren op TV of de politiek in dat kan geen enkel probleem zijn.