Tour de France

Het is zomer en dat betekent ieder jaar voor mij maar één ding: Tour de France. De Kamer is met reces, de gemeenteraad is met reces, de gezinnetjes staan op de camping, dus wat zou ik me verder druk maken. Brood en spelen en nu is het even tijd voor de spelen. Natuurlijk zou ik me druk moeten maken over bijvoorbeeld het lot van de Oeigoeren in de autonome‚ Chinese regio Xinjiang. Maar om je eerlijk de waarheid te zeggen had ik tot voor kort niet eens van de Oeigoeren gehoord. Inmiddels weet ik dat zij met Mongolen, Tadzjieken, Thai, Tibetanen, Koreanen, Manchu, Hui, Dong, Yi, Miau, Yao enzovoorts, één van de officieel‚ 53 Chinese bevolkingsgroepen behoren. Dat de bevolking Turkse roots heeft. Dat Xinjiang in 1884 door China is ingelijfd en onafhankelijk is geweest onder de naam Republiek Oost-Turkestan. Dat de oorspronkelijke bevolking in meerderheid islamitisch is, maar dat de regio in de loop der tijd is overspoeld met Han-Chinezen, de dominante groep (92%) in China. Maar ik heb nog een hoop bij te lezen.

Tussen haakjes. Bij de huidige opstand van de Oeigoeren zijn inmiddels al honderden doden gevallen. Ik vraag me af: heeft onze volksvertegenwoordiging, onze regering, als een geluid laten horen? Dat zal wel niet hè? Handelsbelangen en dat soort dingen. Niet de Chinezen op de tenen trappen. Zoals laatst ook de Dalai Lama niet door Jan-Peter Balkenende is ontvangen. Economische belangen zijn nu eenmaal gewichtiger dan mensenrechten. Al met al weet ik nog niet zo veel. Als gezegd: ik heb nog een hoop bij te lezen. Maar nu heerst de Tour de France.

Wielrennen is altijd een sport geweest voor, voornamelijk katholieke, arbeidersjongens. Wedstrijden gaven de mogelijkheid een centje bij te verdienen. Maar langzaamaan is de commercie binnen geslopen. Zo beleefden we dit jaar een Tourstart in Monaco, het paradijs voor belasting ontduikende zakkenvullers. Tekenend is ook dat menig professioneel wielrenner een optrekje heeft in het prinsdom. Die Tourstart was even slikken voor een eenvoudige liefhebber als ik.

De kapitalen die omgaan in de sport, het vermeende en algemene dopinggebruik, uiteindelijk het doet me allemaal niets. Wielrennen is mijn sport en die laat ik me door niemand afpakken. Inmiddels is de karavaan in de Pyreneeën aanbeland. Daar in de bergen moet ouderwets gewerkt worden. En ik kijk ernaar, iedere dag weer, tot ik tenslotte zit vastgeplakt op mijn stoel. Na de Tour zal ik mijn cholesterol weer eens laten opmeten.