De staat heeft altijd gelijk

Met een harde smak klapte ik met mijn achterhoofd op het asfalt. Plaats van handeling: voor de toegang van vliegveld Zestienhoven. Dag: 16 januari jl. Tijd: half 5 in de morgen.

Wij dachten dat in die bus van justitie één van de overlevenden van de Schipholbrand zat, Miloud Fritass, en sprongen ervoor met spandoeken. We wisten dat Miloud op dat moment zou worden vervoerd naar Schiphol. De marechaussee, huurlingen die deportaties ‘begeleiden’, stond klaar om onze fysieke blokkade van het ‘transport’ van Miloud Fritass te breken.

Een zoveelste verzet tegen de migratiepolitiek van Nederland, van Europa. Een politiek die inhoudt: hou de armoede buiten de deur, maar haal de kennis juist binnen, alles om onze welvaart te vergroten ten koste van mensen afkomstig uit gebieden waar armoede heerst, conflict het leven bepaalt, vervolging om religie, afkomst of seksuele geaardheid aan de orde van de dag is.

Miloud blijkt niet in die bus te hebben gezeten. Wel andere mensen. Eigenlijk was dat goed, want waarom zou de vrijheid van Miloud meer waard zijn om voor te vechten dan die van andere mensen die ons land worden uitgezet? Waarom zouden we voor de één wel voor die bus gaan staan, en voor een ander niet?

Het doet er niet toe, wie er in die bus zit, al is het iemand die ‘criminele illegaal’ wordt genoemd, één van de vele stigma’s geïntroduceerd door Albayrak of haar voorganger Verdonk, of haar voorganger Cohen of één van de vele anderen voor hen.

Ook de persoon op de post vreemdelingenzaken doet er niet toe: het beleid wordt al decennialang door Europese politiek bepaald en de Europese politiek wordt bepaald door de kapitalistische economie die alleen dankzij uitbuiting van ontwikkelingslanden kan bestaan. Een uitbuiting die ons te vreten geeft. En precies daarom heeft de staat altijd gelijk.

Zou het zin hebben om een klacht in te dienen omdat ik door de marechaussee met mijn hoofd tegen de grond ben gekwakt? Het liep goed af door mijn dikke muts en capuchon, maar ik had ook een hersenschudding kunnen hebben, of een schedelbasisfractuur. Even zo goed had ik morsdood kunnen zijn, of een paar wervels hebben gebroken, zoals een Belgische activiste onlangs overkwam na door een politieagent op het beton te zijn gesmeten, ook al in verzet tegen diezelfde migratiepolitiek, namelijk een demonstratie bij het gesloten centrum 127bis, in Steenokkerzeel, België.

Maar het doet er niet toe, want ook in België heeft de staat altijd gelijk.

Het maakt niet uit hoe ernstig de terreur is. Een terreur die de als terreur bestempelde moorden op Theo van Gogh en Pim Fortuyn veruit in ernst overtreft, omdat de terreur van de staat stelselmatig is en hele bevolkingsgroepen treft. Maar de staatsterreur heet geen terreur.
Het heet: beleid. Want de staat heeft altijd gelijk.

Ondanks het opsluiten van mensen slechts omdat ze geen verblijfspapiertje hebben. Ondanks de elf doden van de Schipholbrand, willens en wetens in een brandgevaarlijke gevangenis gestopt.  Ondanks zoveel andere doden ten gevolge van het steeds barbaarser wordende ‘vreemdelingen’-beleid.

Kan het nog barbaarser?

Als het aan Rutte van de VVD ligt wel: hij stelt het Deense model voor. Is dat barbaarser dan ‘ons’ huidig beleid dat, netjes verpakt in criminalisering van in de hoek gedreven mensen, wordt uitgevoerd en uitgebreid? Huiszoekingen thuis. Razzia’s bij belhuizen, horeca, bakkerijen? Is het barbaarser dan mensen dwingen om op straat te leven zonder geld, zonder medische, psychische, maatschappelijke hulpverlening? Is het barbaarser dan mensen dwingen om dingen te doen die ze eigenlijk niet willen? Prostitutie, drugshandel, diefstal, dit alles met talloze onzichtbare slachtoffers tot gevolg?

Wie zijn eigenlijk die slachtoffers?

Wel… de Nederlandse belastingbetalers natuurlijk! Want, u raadt het al, de staat heeft altijd gelijk. De staat heeft dus ook gelijk om Ahmed Isa te vervolgen voor die Schipholbrand die de zwaar getraumatiseerde Miloud Fritass overleefde. De staat had ook gelijk om niet die nacht dat wij voor die bus stonden Miloud te deporteren, maar stiekem de dag daarop, met forse politie-escorte over de A4 naar Schiphol, en dan op het vliegtuig naar Casablanca, Marokko, waar hij nu verlaten ronddwaalt op zoek naar hulp.

Kijk, als de staat gelijk heeft om dat alles te doen, om een terreurbewind te voeren, heeft ze ook gelijk om een sta-in-de-weg als ondergetekende met het hoofd tegen het asfalt te kwakken. Was ik dood geweest, dan had u in de krant gelezen: onderzoek heeft uitgewezen dat de marechaussee gepast geweld heeft gebruikt, dat er sprake is van een tragisch ongeval, en dat niemand blaam treft.

Zand erover. Zoals altijd. Want de staat heeft altijd gelijk.