We hebben het geweten

Al weken probeer ik te beschrijven hoe ik mij voel als ik alle beelden uit Gaza/Palestina zie. Niet alleen ik, ik denk heel veel ‘weldenkende’ mensen kunnen hun gevoelens niet duidelijk omschrijven.

Je zou het kunnen vergelijken met het toekijken hoe iemand verdrinkt. Je lijf op de kade gaat naar voor en achter  als je mensen ziet verdrinken, je voet gaat naar voor en achter, je schouders ook, maar toch deins je terug. Je kunt niets anders dan diep ademhalen. Je ziet dat ze zich aan elkaar vastklampen, kopje ondergaan, omhoog komen en weer ondergaan totdat er niets meer te zien is.

Het bewust ziekenhuizen bombarderen, artsen en verpleegkundigen arresteren en of doden, politieagenten die de voedselverspreiding begeleiden uitschakelen en voedseltransporten bombarderen. Welk gevoel heb je als je dat doet, wie geeft de opdracht en hoe zit het met de geestelijke gezondheid van deze leiders? Hebben zij nachtmerries, hebben zij nog een leven na een periode in het leger/Gaza?

Hoe voelden Palestijnen zich toen zij hoorden en zagen dat Yitzak Herzog het holocaustmuseum zou openen? Dat moet toch een klap in het gezicht zijn geweest voor alle Palestijnen in Nederland waarvan het land is vernietigd, vele familieleden gedood zijn  en vrienden de hongersdood sterven.

Waarom wilde de koning een leider van een land waar een rechtszaak tegen loopt bij het ICJ ontvangen? Had hij de uitnodiging niet kunnen weigeren, hem de toegang tot het land kunnen ontzeggen? Nog steeds geen lessen geleerd van de geschiedenis? Om -deels met de woorden van Maxima- te spreken: ‘Het is niet een beetje dom maar vreselijk stom en een belediging voor het internationaal recht’.

Op dit moment worden kinderen verbrand, kinderen die je zou kunnen vergelijken met de kinderen in concentratiekampen, uitgemergeld en op de rand van de dood. Als ze dit al zouden overleven dan zou dit gevolgen hebben voor de rest van hun leven. Voor de rest van het leven van Palestijnen en de toekomstige generaties is het leed niet te overzien.

Leon de Winter en fans van Israel proberen dit allemaal te ontkennen: iedereen is Hamas en de beelden worden in twijfel getrokken. Hoe heeft de geschiedenis van de oorlog de geest van Leon de Winter vervuild en vergiftigd?

Er is een brandend voorwerp naar de Israelische ambassade gegooid, en gelijk stond het CIDI op haar achterste benen: antisemitisme, en hoe heeft dit in Nederland kunnen gebeuren? Werkelijk waar? Kijk naar de beelden op social media en je vraagt je af: ’Waar blijft de intense woede, hoe heeft dit in NL kunnen gebeuren? Schande dat we dit toelaten!’.

Ik kan mij herinneren dat er in Den Haag twintig jaar na de oorlog nog auto’s met Duitse kentekens werden aangevallen op 4 mei. Hoelang heeft het geduurd voordat er een Duitse vertegenwoordiger de dodenherdenking bij mocht wonen, hoeveel woede is daaraan vooraf gegaan?

De trauma’s van mensen die de kampen in Nederlands -Indië hebben overleefd, de reactie op de komst van de keizer van Japan in 1971 . De keizer uitnodigen bij de opening van een Birmaspoorlijnmonument, dat had vast en zeker hoge ogen gegooid.

Wim Kan protesteerde luid tegen de uitnodiging van de beul, keizer Hyrohito, maar deze werd uitgenodigd om de banden met NL aan te halen en uitgenodigd op paleis Soestdijk. Langs de route stonden mensen met borden tegen de keizer, mensen die de auto van de keizer wilden aanvallen. De wreedheden waren toen, ruim twintig jaar later, nog voelbaar in de lichamen en geesten van overlevenden. Decennia later werd er nog steeds geprotesteerd tegen bezoeken van het koningshuis aan Japan.

Ik kan mij ook nog de ophef herinneren over het bezoek van de vader van Maxima. Hij was op een bijeenkomst in een Haagse kerk, men protesteerde tegen zijn aanwezigheid met de leus ‘Moordenaar’. Een toeristenbus werd tussen de demonstranten en de kerk gezet, RTL 4 draaide het geluid van het protest weg. Zorreguieta was staatssecretaris van Landbouw geweest onder dictator Videla, wiens wrede bewind duurde van 1976 tot 1983. Het moet hem bekend zijn geweest dat er mensenrechtenschendingen en tienduizenden verdwijningen hebben plaats gevonden.

Allemaal jaren later en toch nog zo pijnlijk.

Waarom dan de verwachting dat Palestijnen en anderen zich rustig zouden houden tijdens het bezoek van Yitzak Herzog, waarom en met welke reden? Waarom hebben overlevenden van de holocaust en familieleden niet geprotesteerd tegen zijn komst, hebben zij de toespraak niet verstoord toen hij het had over “strijd voor westerse waarden en normen”?

Wij weten het, en zijn er ziek van. Zij weten het ook, maar negeren het.