Mijn kat is dood

Mijn kat is dood, de kat die ik jaren geleden heb overgenomen nadat de familie van zijn overleden baasje hem had achtergelaten.  Zijn nieren deden het niet meer goed en hij kreeg een epileptische aanval. In paniek belde ik mijn zus en zoon, wat moet ik doen, hij heeft een epileptische aanval. Tranen met tuiten.

Gelukkig kon ik hem verder lijden besparen en heb ik hem laten inslapen. Tijdens het aaien ging hij dood en heb ik hem naar een dierencrematorium gebracht. Mijn vorige kat heb ik daar ook naar toe gebracht en die werd door het personeel opgebaard met waxine lichtjes en een roos tussen zijn poten. Ik vertelde een logee uit Gaza dat hij dood was en stuurde een foto, hij was geraakt door de dood van de kat.

Wat hebben wij het goed gehad samen.Ik praat nog steeds tegen hem als ik thuis ben, heb zijn foto als achtergrond op mijn telefoon zodat ik hem steeds even kan aaien. Allemaal heel onschuldig en voor sommigen misschien wat gek.

Weet je wat gek is? Het hebben van kinderen en het goed vinden dat je kinderen in scholen, vluchtelingenkampen en ziekenhuizen bombardeert. Dat je niet gillend de straat op gaat als je hoort dat baby’s in een ziekenhuis alleen zijn gelaten, dat kinderen ledematen missen, ledenmaten die afgereten zijn. Kinderen die zonder narcose of verdoving geopereerd worden, artsen die dit moeten doen. Kinderen die onder het puin gehaald worden, kinderen die geen ouders of gezinsleden meer hebben. Kinderen die geen eten of drinken hebben en als ze al drinken uit een kraan hebben, dit te zout is . Dat je kinderen hebt en je zegt dat het pallywood is, dat alle terroristen dood moeten en daar ook kinderen bij dood gaan. Stel je voor dat er een gewapende man in een flat in Den Haag zit, ga je dan die flat bombarderen? Je kind krijgt een epileptische aanval en iemand heeft er voor gezorgd dat er geen telefoonverbinding is, dat ambulancepersoneel niet weet waar je bent of dat er op hen wordt geschoten. Je kind, moeder, oom, tante, buurvrouw, niets of niemand is veilig.

Stel je voor, je gaat op zoek naar je moeder van 80, zij kon niet zo snel mee vluchten en is achter gebleven. Op zoek naar haar, word je doodgeschoten. Of je gaat dekens/kleding halen uit je huis en sluipschutters schieten je dood. Zoveel vrouwen die op het punt van bevallen staan, zoveel kinderen die zich niet kunnen wassen, meisjes die ongesteld raken en geen middelen hebben, meisjes op een foto staan in hun mooiste jurk met hun 1^ste diploma en daarnaast het zelfde meisje, dood, morsdood.

Kinderen die helemaal apathisch zijn, in shock, stijf van angst, bevend en gillend van pijn en stil van verdriet.

Het komt nooit meer goed, dit vergeet men nooit maar dan ook nooit meer. Velen hebben in 15 jaar 5 oorlogen mee gemaakt.

De VS vinden dat er nog meer gebombardeerd mag of moet worden, de strijd tegen Hamas is nog niet voorbij . De zwaarste bommen worden door de VS geleverd en afgegooid op kwetsbare mensen die geen kant op kunnen.

Mensen zoeken hout, plastic om tenten te maken, zoeken voedsel maar de markt is leeg of kapot.

Van de 36 ziekenhuizen functioneren er nog 14 - voor een deel. Overal mensen, ernstige brandwonden, bloed en de dood.

Artsen die werken met beperkte middelen, infectieziektes en honger. Artsen die worden gearresteerd tijdens hun werk en afgevoerd …

Het leger bombardeert overal, nergens is het veilig> Hoeveel doden moeten er nog vallen, wanneer is het genoeg en wat heeft men dan bereikt? Wat zou jij doen als je familie vermoord is, als je vrouw onder het puin ligt en je kunt er niet bij, als je je kinderen nachts hoort huilen in je droom maar zij in het echt dood zijn? Heeft de internationale gemeenschap hier over nagedacht. Of hopen ze op zwaar getraumatiseerde burgers die de wapens gaan oppakken?

Zou je een bingo gaan organiseren voor je Israelische buren?

Mijn kat is dood, mijn allerliefste kat. Ik aai de achtergrond van mijn telefoon en zeg ‘ach, ach , ach die poes toch' ...