Permanente herhaling (een column)

Ik verval in herhaling, dacht ik, toen ik een woest deprimerend verhaal voor Konfrontatie begon te tiepen over de ellende van de komende verkiezingen. Maar eigenlijk doen ZIJ dat natuurlijk, in herhaling vervallen. Het lijkt goddomme wel een complot om het land voortdurend in een soort manisch-depressieve toestand te houden (sorry als dit ableistisch is). Hoe dan ook, we worden permanent gegijzeld door de parlementaire spektakelmaatschappij.

Rutte en zijn VVD hebben de regeercoalitie willens en wetens opgeblazen om weer eens nieuwe verkiezingen te produceren. Ze hebben dat gedaan door het land eerst met een onnodig probleem op te zadelen, gesymboliseerd door de hemeltergende taferelen in Ter Apel. En vervolgens zijn ze daar een onsmakelijke propaganda mee gaan bedrijven, door te blaten over een ‘vluchtelingenprobleem’ dat er helemaal niet zou zijn als ze de opvang goed zouden regelen. De extreemrechtse oppositie (die overigens vol zit met beroepspolitici die zelf uit het VVD-kamp komen) vindt het leuk om over dat ‘probleem’ te gaan sparren. Het is tekenend dat dat kennelijk hun favoriete onderwerp is, en niet de echte problemen die er meer dan genoeg zijn. We zitten met een kneitergrote klimaatcrisis, een paar escalerende oorlogen en aanhoudende hongersnood en zij besluiten te gaan steggelen over een paar mensen die het gewaagd hebben deze kant op te komen om te overleven.

Verkiezingen brengen, is mijn vast overtuiging, het slechtste in de mens voort. Het is zo’n heilig verklaarde dag waarop men massaal zijn verantwoordelijkheid op de schroothoop kan gooien en een of andere klotepartij een vrijbrief kan geven om elders oorlog te gaan voeren of om de hoek de politie te laten knuppelen en sowieso arme vluchtelingen naar de bodem van de zee te jagen, opdat je ongestoord verder kunt gaan met je armzalige geprivilegieerde leventje in het rijkste land op aarde. Maar zelf heb je niets gedaan; it wasn’t me. Die politici hebben het gedaan en als je dan ontevreden bent, geef je de volgende keer die vrijbrief weer aan een andere criminele bende die je gouden bergen belooft en die vooral de echte problemen keihard ontkent.

De tijd van de verkiezingscampagne is daarbij het absolute dieptepunt. Al die loze beloftes, opgesmukt door de reclamebureaus, waar natuurlijk nooit wat van terecht komt, maar dat is ook helemaal niet de bedoeling, De bedoeling is dat er uiteindelijk weer geregeerd gaat worden, of nog luier: dat er dan daartegen weer vier jaar keurig oppositie gevoerd gaat worden, met allemaal goedbetaalde lieden in zetels en een hap even goedbetaalde medewerkers en wetenschappelijke bureaumedewerkers en griffiers en voorzitters en de hele kostbare santekraam. Walgelijk.

Als je het helemaal gehad hebt met dat circus sta je tamelijk machteloos. Of je er wel of niet aan meedoet, maakt steeds minder uit. Ooit hadden anarchisten nog de strategie van de boycot van het circus, maar dat bleek doodleuk door te gaan met zijn show, ook als er niemand meer naar kwam kijken. Ondertussen stapelen de problemen zich op, waar niets aan gedaan wordt. Ze zijn eerder bezig om te voorkomen dat er wat gedaan wordt (zie het troosteloze gebeuren in 020 waar zowel de burgemeester als de regering groen-noch-links en PVDA is en ze de hele dag bezig zijn met de ME op krakers af te sturen en de Lutkemeerpolder te asfalteren). De vorige lokale verkiezingen in Amsterdam leverden een absoluut dieptepunt op qua opkomst (46 %!) waarna je zou denken dat politici en hun partijen zich rot zouden schamen. Maar niets daarvan. De professionals bij de PvdA waren dolblij omdat ze in dat treurige gebeuren eindelijk weer eens de grootste waren geworden en hun leider Marjolein Moorman verklaart een paar maanden later in Pakhuis de Zwijger bij een armoededebat met droge ogen dat ‘de kiezers hun beleid beloond hebben bij de verkiezingen’. Over de opkomst hebben ze het nooit en ze hopen dat u en ik dat dan maar vergeten. Maar ze vertegenwoordigen echt niks meer, behalve leegte en de wensen van de jongens in het pak aan de Zuidas.

Hoewel een eeuwige herhalende tredmolen van de macht, is er toch af en toe een verschuiving te bespeuren. Helaas niet naar de goed kant. Sinds de bizarre verkiezingsoverwinning van Lientje en haar BoerenBedrogBeweging weten we dat nu ook in de politiek alles te koop is. Vergeet niet, die net opgerichte partij werd in alle provincies de grootste! Vroeger had ‘corporate power’ de VVD als haar kruiwagen, met al die middenpartijen als gewillige Trittbretfahrer. Maar als de problemen dan zo hoog opgestapeld zijn dat er wel wat maatregelen genomen moeten worden, koop je als agribusiness gewoon een partij die met een hoop PR en sociale mediamanipulatie de grootste wordt en voorkomt dat er iets terecht komt van het toch al graatmagere beleid om landbouw en natuur in Nederland weer wat in balans te brengen. Berlusconi was hun voorbeeld, en Trump en al dat soort onsmakelijke brulboeien daarna. Op alle andere thema’s zie je hetzelfde gebeuren. De enige ‘oppositie’ die nog aanslaat is die van extreemrechts, die in een walm van complotverhalen en gemobiliseerde angst-en-walging ruimte wil maken voor beleid dat nog veel erger is. Gelukkig is dat ook een minderheid, maar wel een die steeds groter wordt. En als dan het stemvee ongemakkelijk begint te worden van de opkomende hele en halve nazi-partijen, rest hen weinig anders dan… stemmen op het radicale midden, waar alles op elkaar lijkt. Uiteindelijk wint de VVD dan weer en hebben Floris-Frederik en Annelotte van de Zuidas hun zin toch weer gekregen.

Overigens kun je ook de NAVO om geld vragen voor je programma’s, bleek toen de chef van De Balie in Amsterdam door het lint ging toen iemand erop wees dat zij dat gedaan hadden. Misschien ook een tip voor zieltogende websites die de oorlog in Oekraine aan het toejuicen zijn?

Bijkomend probleem is dat het kennelijk ook niets uitmaakt als er onthullingen worden gedaan over de achtergrond van de corrupte politieke krachten. Vlak voor de verkiezingen kwamen verschillende media met onthullingen over het feit dat BBB gewoon was bedacht door een reclamebureau van de agro-industrie in Deventer, waar die Caroline al jaren werkzaam bij was. Ze wilden de komende maatregelen over stikstof torpederen omdat die zouden betekenen dat de vlees-industrie wat zou worden ingeperkt. Ook over de bizarre connecties met Russische oligarchen van Bidet en zijn FvD ligt alles op straat. Maar voor het gedeelte van de kiezers dat de rabiate onderbuik wil laten stemmen, maakt dat kennelijk niets uit. Ze fabriceren gewoon een paralelle waarheid en framen de brengers van de vervelende feiten als handlangers van ‘de elite’. Als de Nieuw Rechtse partijen dan in hun eigen voet gaan schieten door complotverhalen aan te gaan hangen die zelfs voor extreemrechtse kiezers te gortig lijken, zoals momenteel FvD demonstreert, vinden ze altijd wel een aanpalend alternatief. Helaas grossieren we tegenwoordig in dergelijke partijen, die ook nog allemaal een tv-zender hebben.

Maar voor ons soort amateur-onderzoeksjournalisten vormt het wel een probleem. Want het betekent dat het eigenlijk niet meer uitmaakt wat je schrijft. Aan de rechterkant is dat zoals bekend het tegenovergestelde. Die geloven elke scheet die er maar online wordt gezet, en spammen elkaars hersenspinsels het universum in. Je zou er haast jaloers op worden. Werd er aan de linkerkant maar zo enthousiast gedeeld. Dat er juichend gereageerd wordt als je weer eens een halve dag aan het vertalen bent geweest over de werkelijk bestaande machtsmachinaties, zoals tegen de BRICS-top in Zuid-Afrika komende augustus. En dat men dat dan massaal gaat rondsturen aan elkaar...

Er zit niets anders op dan maar gewoon doorgaan en tegen heug en meug in wachten op betere tijden. Noam Chomsky legt het ook altijd mooi uit: er is geen wondermiddel voor verandering, er bestaat geen blauwdruk, het is gewoon stug doorwerken zonder garantie op resultaat. In 1918 leek ook in Europa het dieptepunt niet lager te kunnen en ineens had je daar midden in Beieren een anarchistisch opstand die vele navolgers kreeg. Na de 2^e Wereldoorlog was een hele generatie linkse activisten en hun publiek letterlijk uitgeroeid, en ging men niet bij de pakken neerzitten. Naar verluidt klaagden mensen in Frankrijk in april ‘68 dat het daar zo’n dooie reactionaire boel was…