Geweldig WK

Ik heb zo’n vermoeden dat er onder de lezers van Konfrontatie niet zoveel voetballiefhebbers zitten, daarom even een samenvatting van de eerste twee weken van het Wereldkampioenschap voetbal. Elke dag weer sta ik juichend op omdat Nederland niet meedoet. God, wat bespaart ons dat een hoop nutteloos gestress en oranjehysterie. Moet je je voorstellen dat ‘we’ wel hadden meegedaan. Alleen die winkels al, en de rust die er nu heerst. Bijkomend voordeel is ook dat je nu als je wilt (en alleen dan!) rustig kunt genieten van potjes enerverend voetbal zonder de bijbehorende verdwazing. Takse myket dus, voor de Zweden, die vorig jaar aanzienlijk bijdroegen aan de uitschakeling van de patatgeneratie en dit toernooi de Duitsers wipten.

De linkse voetbalkijker (m/v) is van nature op de hand van de underdog. Wat dat betreft worden we niet verwend. De meeste ‘kleine landen’ ligger er inmiddels uit. Maar ook een paar grote! (dat is de volgende hobby van de linkse voetbalkijker). Duitsland dus, de wereldkampioen van dienst. En bijna Argentinië, de andere finalist van de vorige editie. De Argentijnen hebben maar 1 man in het team die kan voetballen, en die kan het weliswaar heel goed maar vermag niet in zijn eentje te winnen.

Maar Duitsland dus. Het WK begon voor de linkse kijker geweldig toen de machtige Mannschaft (alom weer getipt als winnaar) een zeperd maakte tegen Mexico. Naar verluidt zorgde de goal van Mexico in dat land voor een heuse kleine, in ieder geval meetbare, aardbeving. De wedstrijd daarna leek het te gaan gebeuren tegen Zweden. Eerst stond Zweden voor, toen werd het gelijk en leek de wedstrijd zo te eindigen. Duitsland zou dan zo goed als zeker uitgeschakeld zijn geweest, met een mager punt uit twee wedstrijden, maar natuurlijk scoorden ze in de extra tijd alsnog. Het nietige Zuid-Koea zorgde er uiteindelijk voor dat de anti-nationalistische krachten bij de oosterburen konden juichen, daar zijn ze nu af van het gebrul (Sieg! Sieg!) dat ons bespaard is gebleven.

De andere knaller leek te komen in groep B, waar Iran en Marokko tegen de voetbalreuzen Portugal en Spanje moesten. Marokko had al twee wedstrijden verloren, maar leek in zijn laatste wedstrijd van de voorronde Spanje te gaan verslaan. De andere wedstrijd was tussen Iran en Portugal en daar stond het gelijk. Als Marokko zou winnen van Spanje, waarmee hun hele WK alsnog geslaagd zou zijn en het enorm feest zou zijn geworden in Casablanca en de Baarsjes, zou zomaar Iran door kunnen komen naar de volgende ronde. Stel je eens voor wat dat voor vreugde zou hebben gezorgd in dat land. Maar ook in dit geval frommelden de Spanjaarden er op het laatst nog eentje in (de Marokkanen waren op het veld met gedachte al aan het feesten) en nu zijn het weer gewoon Spanje en Portugal die door gaan. Het wordt dus weer saaier aan de top. Als laatste kleine landje ging Senegal gisteren op de rug. Tenzij je Uruguay ook een klein voetballand durft te noemen. Kwa inwonertal natuurlijk wel, maar kwa traditie niet. Ze hebben al drie keer gewonnen. Kroatië vinden we natuurlijk niets, want veel te veel fascisten onder de fans.

De voorrondes zijn nu afgelopen. De droomfinale Marokko-Panama kunnen we in ieder geval op onze buik schrijven. Tot zover deze bijdrage van de sportredactie van Konfrontatie. Volgende keer schrijven we wel weer over wat er ondertussen door de machthebbers van al die landen is uitgespookt (https://www.telesurtv.net/english/news/Mexico-Is-One-Step-Closer-to-Privatization-Of-Water-20180619-0016.html) terwijl het voetbal de afleiding verzorgde....