Blaren

Als je met pensioen gaat dan heb je meer tijd om allerlei reisjes te ondernemen. Zoals wandelen in Toscane, op nieuwe schoenen, met geleende stokken en in afritsbroeken.

Hoeveel kleding neem je mee, hoe vaak kun je kleding wassen en is het handig om je goed te bedekken tegen teken en andere insecten?

Met de trein naar Florence, rugzak en dagzak op mijn buik. Het avontuur begon gelijk goed, 1^ste trein was uitgevallen en daarmee was het de vraag of ik mijn aansluitingen kon halen. Uiteindelijk is alles goed gekomen en kwam ik avonds laat op de plaats van bestemming.

Lekker wandelen en de bezienswaardigheden van Florence bezoeken. Tja, dat was een dingetje. Ik was niet alleen. En ook niet met 20 andere bezoekers, maar met ontelbare bezoekers die het leven van de inwoners van Florence zeker beïnvloeden. Je kon over de hoofden van mensen lopen, je moest van de stoep af gaan als de horde toeristen met hun grote rolkoffers langs kwamen. Als je het hebt over de drukte op Schiphol, ga dan eens kijken naar het Centraal Station in Florence. Toeristen met mobieltjes, selfie hier, selfie daar, hop de bus weer in en naar een volgende attractie.

De route ging van Lucca naar Siena. De schoenen waren prachten maar mijn tenen dachten er iets anders over. Met flinke blaren de tour aangevangen. Wat een hitte, waar is het water en waar kan ik schaduw vinden? Route ging langs B wegen, greppels en industrieterrein, het leek wel op Nederland. Heel makkelijk om uit je raampje alle soorten vuil te gooien, dit terwijl er overal grote afvalbakken staan voor alle soorten afval. We kunnen naar de maan, de meest ingewikkelde chips maken maar niets bedenken om de bermen eerst schoon te maken en dan pas te maaien. Maar een van mijn voornemens voor deze vakantie was: ’niet ergeren maar verwonderen’

Misschien was ik naïef, had ik niet goed gekeken naar welke dorpen/plaatsen ik ging. Wat een toeristen, wat een mensenmassa’s. Om 8.30 uur kwamen de eerste bussen aan, mensen die breeduit over de eeuwenoude straten liepen, mensen die een stuk pizza kochten of een ijsje bestelde en om zich heen keken om zo weer de bus in te gaan. Dit leek de hele dag zo door te gaan. Sommige plaatsen waren voor de oorspronkelijke bewoners te duur, veel te duur. Weinig supermarkten of kleine kruideniers, nee, winkels voor toeristen. Maar kopen de doorsnee toeristen al die dure mode artikelen of souvenirs? Volgens een van de eigenaren van een B&B verdienen ze weinig, mensen boeken een georganiseerde tour die van plaats naar plaats gaat. Pizza en ijs doen het goed en voor de rest ...

Volgens mij is dit in heel Europa zo, overal worden mooie steden overspoeld met toeristen en wat overblijft is afval, heel veel afval. Een ding viel mij bij de vergelijking met Nederland wel op qua afval: geen lachgascapsules of ballonnen.

Gelukkig was ik tussen de olijfbomen, wanneer ik verkoeling kon vinden onder de cipressen en de schoonheid, ongekende schoonheid van het landschap kon ervaren.

Maar ook wandelaars laten zooi achter, hier in de Nederlandse natuur maar ook elders. Vooral natte doekjes tussen de bomen, stel je voor dat je tijdens het wandelen drie druppels urine verliest , nee dat kan niet… Plastic flesjes en lege pakjes sigaretten heb ik meer gespot dan vogels. Opvallend weinig vogels gezien/gehoord.

Maar tijdens het wandelen heb ik ook zeer interessante mensen ontmoet, o.a. een man uit Ierland die liet zien hoe vruchtbaar het land in Toscane was, die de aarde tussen zijn vingers liet glijden. Een man die bij de Ierse bond voor melkveehouders heeft gewerkt. Ik kon hem nog iets vertellen over de boerenprotesten (multinationals) in Nederland.

Een man uit Slowakije die vertelde over het verleden met het communisme in zijn land, over de armoede, corruptie en zijn werk in de boskap. Zijn liefde voor zijn gezin, zijn werknemers en plattelandsbevolking. Eigenlijk hoor ik het zelfde bij heer Remkes: 'De geldautomaten verdwijnen uit de dorpen'. Ook in Slowakije loopt het platteland leeg, geen café, bibliotheek of sportclub meer. Hij legde uit hoe hij de bomen kapte , welke theorie hier achter zit en waarom dit belangrijk is. Als er geen werk meer is in de dorpen voor zijn bedrijf, dan verdwijnen er zoveel banen en vertrekken mensen naar de grote stad. Daar zullen zij, gefrustreerd als zij zijn, ten prooi vallen aan rechts populisme.

Met veel ontroering vertelde hij over de manier van leven, geen benzine genoeg hebben om van de ene naar de andere afspraak te gaan en dus slapen in de auto. Dat scheelde benzine maar ook weer een avond of nacht zonder zijn gezin. Als ze mijn bedrijf afpakken, pakken ze ook de 10 jaar af die ik gemist heb van mijn zoon. Tien jaar van zijn leven heb ik grotendeels gemist om mijn gezin een beter leven te kunnen geven. Mijn personeel heb ik een goede baan beloofd maar de crisis speelt spelbreker, ik ben moe, hoe moet het verder? Zoveel overdenkingen, stress en zorgen in het hoofd van deze bijzondere man.

Wat mij ook opviel was de tweedeling: vrijwel alle maaltijdbezorgers waren mannen van kleur, in praktisch geen enkele van de dorpjes/plaatsen heb ik mensen van kleur gezien.

Je kunt dit verhaal leggen over het verhaal van alle steden die iets bijzonders hebben, kunst, cultuur, seks of softdrugs. Het is triest, heel erg triest.