-
15 oktober 2019
Voorbij het schuldgevoel
Jaren geleden heb ik mijn balkonkast gesloopt en dit afval natuurlijk bij het grof vuil gezet. Ik had nog enkele stenen over en met het schaamrood op mijn wangen heb ik die in de sloot gegooid. Nog steeds denk ik hier aan, nog steeds schaam ik mij er voor maar hou mij dan voor dat het droog en niet giftig was.
Sinds kort heb ik een regenton op de galerij, spoel ik de wc door met douche en of afwaswater en gebruik het regenwater voor de planten. Op mijn werk scheid ik plastic en papier en breng dit keurig naar de desbetreffende containers. Ik neem van die zakjes mee die AH en andere winkels tegenwoordig in de schappen hebben liggen en vul die met fruit/brood. Kleren die ik niet meer draag breng ik keurig naar de Emmaus en gun ze daarmee een volgend leven. Gelukkig heb ik ze nooit in de kledingbak van het Leger des Heils gegooid.
Ik doe dit allemaal niet uit schuldgevoel voor die stenen in die sloot maar om een bijdrage aan een schoon milieu te leveren. Dus geen schouderklopjes of bestraffende vingertjes graag.
Maar dan, dan kijk je op een doordeweekse avond naar Zembla en je valt met je veganistische borrelnootjes en kruidenthee van de bank af. Met medeweten van de rijksoverheid worden meren gevuld met plastic afval uit Gent, wordt er arsenicum gedumpt in plassen waar mens en dier gebruik van maken, en wordt asbest gebruikt om land op te hogen.
Heer Grappenhous van het CDA noemt iedere drugsgebruiker mede verantwoordelijk voor de drugsgerelateerde misdaden die er plaats vinden.
Het jeugdjournaal laat vol enthousiasme de reizen naar de maan en Mars zien, zonder enige kritiek op uitstoot van CO2 en de onbegrensde mogelijkheden die men denkt te mogen uitproberen.
24 uur per dag consumeren en vervuilen, alsof er nog een paar werelden in de wekelijkse aanbieding zijn. 23 miljoen kilo textiel weg omdat het geen mode meer is, omdat wij kapotte spijkerbroeken nodig hebben die je halve benen laten zien. Spijkerbroeken die zo vervuilend zijn om te maken, die in derde wereldlanden het milieu en de gezondheid van mensen verpesten. Die verkocht worden in winkels waar mensen een laag inkomen verdienen en daarvoor subsidie krijgen van de overheid. Als bedrijf kun je maar liefst 2.000 euro per jaar subsidie ontvangen voor een werknemer met rond het minimumloon. Waarom zou je als H&M of Primark je lonen verhogen, waarom zou je willen dat arbeiders in o.a. Bangladesch iets meer verdienen en veilig kunnen werken?
Dat er bedrijven zijn die hun tankers laten ontmantelen in India, willens en wetens arme mensen blootstellend aan giftige stoffen. Zij schikken met het openbaar ministerie voor een paar miljoen en lopen met opgeheven hoofden vrij rond. Ze veranderen de vlag op het schip van NL naar Bahama’s en de vervuiling mag doorgaan. Dan is het minder dodelijk of ziekmakend.
https://www.npostart.nl/zembla/12-09-2019/BV_101393881
Het onderzoek naar de invloed van microplastic op onze gezondheid, microplastic in Pickwick thee zakjes, in tandpasta, bodyscrub, kleding etc.
Maar laten wij het over Greta hebben, over haar uiterlijk, over haar stem, over haar toon, laten wij haar belachelijk maken en kleineren.
Geen van bovengenoemde bedrijven of mensen hebben zoveel mensen op de been gebracht, hebben mensen laten nadenken. Is het genoeg? Nee, natuurlijk niet.
We moeten geen oplossingen accepteren die de manier van produceren niet veranderen, die het consumeren in deze vorm laten voortduren. Het milieu of klimaat houdt niet op bij de grens, we kunnen de zooi niet over de schutting gooien of grondstoffen exporteren en andere landen met het vuil laten zitten.
Wat zou de heer Grappenhaus nu denken, zou hij iedereen een veeg uit de pan geven of zou hij gaan voor een system change of gewoon doorgaan met het dweilen met de kraan open?
Hoeveel vingers heeft hij de laatste dagen opgestoken, hij of zijn collegae bij het horen van het nieuws over de vissers die met te zwaar materiaal over de bodem van de zee slepen en zo de kraamkamers van de vissen verstoren/vernietigen?
Ach, geef mij maar duizenden milieuactisten door de straten van Den Haag en elders, duizenden, miljoenen opgestoken vingers.