Niets te verbergen

"Wie niets te verbergen heeft, hoeft zich ook geen zorgen te maken?" Hoe vaak ik deze geruststellende mededeling al wel niet gehoord heb weet ik niet. Het probleem is, het stelt me totaal niet gerust.

Niet wanneer ik een reis boek naar Irak, jihad geschriften lees omdat ik geïnteresseerd ben in wat bepaalde medemensen drijft, dezelfde trein neem als Samir A en toevallig op bezoek ga bij zijn buurman, mijn koffer vergeet in de trein, kunstmest koop voor mijn tuin of met een vriend via de mobiel grap over een noodzakelijke aanslag op Donner met een fietsbom.
Donner en Remkes willen een wet waarin al dit soort gegevens (pin, geboekte reizen, bibliotheek, giro, cameragegevens, mobiele gesprekken, treinreizen, hotels, het kopen van kunstmest, emails) gekoppeld worden. Wanneer bepaalde matches dan verdacht zijn heb je een probleem.

De wetten zijn een weerslag van de maatschappelijke paranoia, die voortdurend en bewust gevoed wordt. Nederland loopt gevaar, alle Nederlanders lopen voortdurend gevaar. De terroristen staan niet alleen voor de deur, nee ze wonen naast ons, zitten op school bij onze kinderen, reizen met dezelfde treinen. Wees op je hoede, maar slaap zacht want de regering houdt alles in de gaten. Alles! "En wanneer je niets te verbergen hebt, dan mogen we toch wel alles van je weten. Het is voor ieders bestwil."

Wat mij zorgen baart zijn de te hoge huren, het gedrocht zorgstelsel, het gif in de grond en de lucht, de bezetting van Irak, de miljoenen honger- en AIDS doden, kinder-/slavenarbeid in onze naam, het vluchtelingenbeleid. En wanneer ik al deze gegevens koppel, krijg ik het beeld van een systeem dat niet geeft om mensen, slechts om geld en macht. Het feit dat wat tieners knutselen met explosieven en radicale ideeën, is slechts de aanleiding voor een afleidingsmanoeuvre.

Het is niet van belang wat wij te verbergen hebben, het gaat er om wat Zij te verbergen hebben. De geheime diensten, de regeringen, de grote bedrijven. Welke reizen boeken ze, waar laten ze hun gevangenen, wat doen ze met die gevangenen, waar halen ze hun geld vandaan, wat doen ze ermee, waar hebben ze het over wanneer ze elkaar ontmoeten, met elkaar bellen, wat beslissen ze, wie beslist wat, wie is bevriend met wie en wie steunt wie? Ik wil camera´s in hun kantoren en in hun huizen,  telefoons afluisteren, emails lezen, ik wil weten waar ze op vakantie gaan. En wanneer ze vragen waarom zal ik zeggen. Zal ik blij zijn eindelijk ook eens te kunnen zeggen: "Wanneer jullie niets te verbergen hebben, heb je toch niets te vrezen."