Ik zing m'n lijf elektries

Is -in het Engels- één van de meest intrigerende boektitels die ik ken. Ik heb het boek gehad maar nooit gelezen. Kan me niet herinneren hoe ik eraan kwam, ook niet wie het geschreven heeft maar nog wel dat ik het weggaf. Ik herinner me flarden van de flaptekst. Het was een cultboek zo las ik daarin, 'n voorschouw op het informatietijdperk, de schrijver de guru van de 1 en de 0.

Misschien was het het thema dat me het boek ongelezen weg deed geven. Ik was en ben nogal huiverig voor die digidingen. Was destijds in de redactie van de schriftelijke Konfrontatie tegen het gebruik van e-mail en leerde dat zelf pas gebruiken in 2000. Nu zit ik hier in de eeuwig zingende bossen wel aan de breedband maar ik ben de laatste die je kan vertellen hoe of het allemaal werkt.

Google draagt niet bij aan mijn vertrouwen in het @-geloof. Ik zoek mezelf erin en blijk gekend te worden op de site van 'n fascistisch clubje. Ronduit eng is de wetenschap dat de monopolist Google met jouw gegevens doet wat ie wil. Bijvoorbeeld het verkopen van die gegevens aan geheime diensten. En aan de Nederlandse Hermandad.

Ik word verdacht van (betrokkenheid bij de) moord op Louis Sévèke. Ik ben de enige niet, met mij zijn nog 25.000 anderen als zodanig gekw@lificeerd. Wat ons bindt is dat we 'n website lezen over het onderzoek naar het hoe en waarom van Louis' dode body. Meer niet, minder ook niet. Betrokkenheid is verboden. Iedereen verdenkt iedereen. Samen zingen we alleen nog maar de Bostella.

Ja, we zingen samen de Bostellaaaaa
Ja, we zingen samen de Bostellaaaaa
Ja, we zingen samen de Bostellaaaaa
We zingen samen de Bostella
Jajajajaaaaaaaaaa

(Copyright: Johnny Kraaijkamp en Rijk de Gooijer, 1970)