Een land waar varkens eieren leggen

Hier is het land van het noodlot. Het is het land van chaos, anarchie en veelvuldige schendingen van mensenrechten. Het is vol met Garners, Bremers, Sadrs, Bakrs, Bakers, slangen en ladders. In dit land van conflict gebeurt niet wat zou moeten gebeuren, en wat niet zou moeten gebeuren gebeurt wel. Wat kan, wordt nagelaten en wat niet kan, opgelegd.

In dit land vol wonderen is iedere verrassing mogelijk. Als ze je vertellen dat varkens gekleurde eieren leggen in de vorm van een driehoek, geloof ze. Als ze je vertellen dat er in de Qandil bergen kamelen wandelen met slippers aan, geloof ze. Als ze je vertellen dat watermeloenen groeien aan bomen, geloof ze. Als ze je vertellen dat de rijkste man van de wereld een Koerdische official is, geloof ze. Als ze je vertellen dat het meest waardeloze, sprakeloze en probleem-loze parlement in de wereld het Koerdische parlement is, geloof ze. Als je hoort dat vandaag een Amerikaanse eenheid de Raad van Ministers in Koerdistan heeft aangevallen en de minister-president en alle ministers heeft gearresteerd en afgevoerd, geloof het.

Het Koerdische blok in de Iraakse Nationale Assemblee strijdt er voor dat de Iraakse regering op een transparante wijze duidelijk maakt wat haar budget is, en het deel dat de Koerden ten deel valt. Maar in Koerdistan verbergen ze [de Koerdische partijen] het budget al zestien jaar voor ons en tot op de dag van vandaag maken zij afspraken over de verdeling van dit budget buiten het parlement om. Niemand, behalve de dominante [Koerdische] partijen weten hoe hoog het budget is en hoe het wordt uitgegeven.

Ze [de Koerdische partijen] creëren denkbeeldige issues voor ons: of de Iraakse vlag naast die van de Koerdische vlag gehesen moet worden of niet, of het Koerdische nationale volkslied Ey Raqib veranderd moet worden of niet, maar over vitale zaken is het parlement stil, zoals de corruptie, de waanzin van de dagelijkse jacht om aan brandstof te komen, en de miljoenen liters [brandstof] die gestolen worden door officials. (…)
(…)
Zij [de Koerdische partijen] vragen de ontheemden naar Kirkuk terug te keren, zich te vestigen in kampen met modderige straten en oog in oog te staan met terreur en autobommen, maar de ontheemden van hun eigen interne strijd zijn nog steeds niet teruggekeerd naar hun oorspronkelijke woonplaatsen.

Mensen worden basisrechten en diensten ontzegd: elektriciteit, gas, olie, een huis om in te wonen, maar de regering spendeert miljoenen dollars aan onbruikbare tunnels, zwembaden zonder water en lege appartementen.

Dit is de Regering van de Dag des Oordeels. (…) Dit is het land van het noodlot: opgedreven prijzen, halve projecten, miljoenen liters gestolen olie, en waar de beschikbaarheid van elektriciteit de bewegingen volgt van een stok in de handen van een blinde.

Als een hele stad sterft van honger en dorst en mensen het uitroepen van de pijn, zeggen ze: hier zit een duistere kracht achter uit het buitenland.

Maar wij, de slachtoffers van dit spel, weten heel goed wat achter dit alles verborgen ligt: grote budgetten, kleine services.

Sardar Hama law Baki

De oorlog in Irak is langzamerhand naar de binnenpagina’s van de kranten verdrongen, en verworden tot een steriele bodycount. 79 doden bij een aanslag hier, 135 doden bij een aanslag daar, 9 doden bij een aanslag…. Er is weinig nieuws over de dagelijkse strijd om een menswaardig bestaan. Zoals in het noorden van Irak, waar Koerdische partijen al weer bijna 16 jaar onafgebroken regeren. Sommigen spreken van en verregaande autonomie, andere van een de-facto zelfstandigheid. Het noorden beschikt over een eigen president (Masoud Barzani), een regering onder leiding van zijn neef (Necirwan Barzani), ministers en ministeries, een parlement, leger, politie en tal van andere instituties die een staat pleegt te hebben. Uit dit noorden komt weinig nieuws, hoofdzakelijk omdat het niet meetelt in de bodycount statistieken. De laatste jaren is er echter sprake van grote onrust. Niet de onrust van autobommen en zelfmoordacties, maar een sociale onrust. In toenemende mate stellen organisaties en individuen de ‘sociale kwestie’ aan de orde. De regering en de dominante partijen – de Koerdistan Demokratische Parij KDP onder leiding van Masoud Barzani en de Patriotische Unie Van Koerdistan van Jalal Talabani – zijn daarbij doelwit van hevige kritiek en spot.

Deze column is hiervan een van de vele voorbeelden. Het is gepubliceerd op 20 februari 2007 in Hawlati, een onafhankelijk weekblad dat verschijnt in Suleymania, Koerdistan-Irak.