De voortdurende Nakba

Sinds enkele dagen zijn er bombardementen op Gaza, de aanleiding voor deze bombardementen is de dood van Khader Adnan Mohamed Musa (43 jaar) op 2 mei.

Adnan stierf na 68 dagen hongerstaking, is 12 keer gearresteerd geweest, heeft in totaal 8 jaar in administratieve detentie gevangen gezeten. Administratieve detentie is het vastzetten van iemand zonder aanklacht, naar aanleiding van bewijs wat geheim is. Administratieve detentie kan constant verlengd worden, geen advocaat, geen bezoek, geen hoop. Israel houdt duizenden Palestijnen vast in administratieve detentie waaronder ook minderjarigen.

Adnan met zijn vreedzaam verzet tegen de onmenselijke behandeling van gevangenen was wereldwijd een voorbeeld/inspiratiebron voor die gevangenen. Volgens Israel zou Adnan, vader van twee kinderen, een vooraanstaand woordvoerder en leider van de Islamitische Jihad zijn. Volgens Israel, de VS en Europa is de IJ een terroristische organisatie.

Na de dood van Adnan werd er gestaakt in Palestina en voerde de IJ aanvallen uit op Israel. De teller staat nu op 31 doden en bijna 100 gewonden. Naast enkele kopstukken van de IJ zijn er kinderen en vrouwen gedood .

Israel vervolgt de bombardementen op de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, een gevangenis met vier uur elektriciteit per dag, zonder bewegingsvrijheid, schoon water of goede gezondheidszorg. Voor goede gezondheidszorg moet je naar Israel, naar o.a. Jeruzalem. Dit wordt vrijwel niet toegestaan, kinderen sterven onnodig omdat zij geweigerd worden of alleen moeten gaan. Wie stuurt een kind van vier alleen naar Jeruzalem?

Ondertussen vierden wij in Nederland Bevrijdingsdag en waren de festivals niet van de lucht. Vrijheid is een goed wat wij moeten koesteren. Sprekers en zangers traden op in provinciehuizen en op podia. Ook Natascha van Weezel trad op, zij hield een vrijheidscollege waarin zij op zoek ging naar verbinding tussen groepen in de samenleving die denken dat ze elkaars vijanden zijn. Natascha is van joodse afkomst en kind van Max van Weezel en Anet Bleich. Beiden kinderen van overlevers van de holocaust .

Samen met mijn collega-activist had ik een stand op het bevrijdingsfestival, met informatie over boycot, sancties en desinvestering van Israel (BSD). Stickers, informatieboekjes, een Palestijnse vlag in de vorm van een watermeloen, en de gewone Palestijnse vlag schitterde op het Malieveld.

Ik vond het aantal belangstellenden tegenvallen. Het was alsof men van een afstandje afkeurend keek naar de kraam. Alsof men zich afvroeg: Waarom nu, juist vandaag op Bevrijdingsdag Israel boycotten? Weet je niet hoeveel joden er zijn vermoord? Weet je niet hoe zij eeuwenlang hebben geleden? Een echtpaar stond hoofdschuddend bij de kraam. 'Nou zeg, dit is agressief! Wij komen net van een lezing van Natascha die juist pleit voor dialoog!' Mijn bloeddruk steeg tot zeer gevaarlijke hoogte. 'Een boycot is agressief en sancties mogen niet? Waarom wel tegen Rusland en niet tegen Israel?'

Dialoog moeten wij blijven voeren, maar een dialoog met je verkrachter? (’Zeg, hoe vond je nou echt hoe het ging, vond je het orgasme wel of niet plezierig, ben je naar jouw idee te vroeg klaar gekomen, had je mij ook anaal nog even willen nemen of vond je het wel goed zo?')

Hoe zou men de dialoog zijn aangegaan met Hitler? ('Zeg kerel, kunnen die treinen naar Dachau. Auschwitz-Birkenau niet wat minder vaak rijden en heb je ook nog wat toiletpapier in de toiletten in de kampen? Moet je nou echt al die mensen ontmenselijken en wil je ze allemaal ombrengen? Dat lijkt mij echt geen goed plan hoor. Kunnen wij daar nog eens over praten?')

Ursula von der Leyen sprak lovende woorden tijdens een videoboodschap ter gedachtenis aan het 75-jarig bestaan van Israel. "Na de grootste tragedie in de menselijke geschiedenis kon het Joodse volk eindelijk een huis bouwen in het beloofde land." En, alsof het daarmee nog niet genoeg was: "Vandaag vieren we 75 jaar levendige democratie in het hart van het Midden-Oosten, 75 jaar dynamiek, vindingrijkheid en baanbrekende innovaties. Jullie hebben letterlijk de woestijn doen bloeien, zoals ik vorig jaar tijdens mijn bezoek aan de Negev kon zien."

Vijfenzeventig jaar praten , fluisteren, schreeuwen, gillen, zwijgen, verzetten, en proberen de dialoog met ze aan te gaan. Wat was de uitkomst? Nog meer nederzettingen, vernietiging van huizen, bezittingen, toekomst, dromen, levens, en nog meer levens.

15 mei, Nakba-dag, de dag die de Palestijnen herdenken als de Catastrofe, de vernietiging van 500 dorpen, het verdrijven van 750.000 Palestijnen, een dag om te beseffen dat de Nakba niet voorbij is, dat er sprake is van een voortdurende Nakba.

Stop de voortdurende Nakba, geen vrede zonder gerechtigheid!

Tot die tijd,

BDS