World Wide Vangnet

Waar is Kader Abdollah gebleven? Ik lees zijn verhalenbundel "De Meisjes en de Partizanen” van tien jaar geleden. Ik weet dat Abdollah in 1995 een rijzende ster in de Nederlandse literatuur was maar heb sindsdien niets meer van of over hem vernomen.

De stijl van Abdollah doet me denken aan die van Ingeborg Bachmann. Verhalen die middenin andere verhalen beginnen. Naast die van Bachmann liggen hier de boeken van Luise Rinser, ook in het prachtige Duits van de Truemmerliteratur.

Bachmann schrijft ook niet meer, is waarschijnlijk dood. Evenals Rinser. Rinser is echter 'n vergeten schrijfster terwijl ik nog pas vorige zomer een Duitse van amper twintig jaar in tranen bracht met het haar kado doen van 'n Bachmann.

Hoe is het Abdollah, Bachmann en Rinser vergaan? Ik zou het allemaal kunnen opzoeken in het world wide net maar ik heb het gevoel dat ik daarmee deze drie mensen en hun vele lotgenoten onrecht doe. Misschien wilden ze heel bewust heengaan, verdwijnen, niet onsterfelijk maar juist sterfelijk zijn?

Misschien is Abdollah teruggegaan naar Iran? Tegen de stroom in? Misschien is hij in de polder gebleven en heeft zich helemaal toegelegd op vertalen van literatuur uit zijn moedertaal? Misschien is meer werk in het Nederlands van hem door uitgevers geweigerd omdat hij tegen de stroom in bleef schrijven?

Rinser zou wel eens gek geworden kunnen zijn. De vrouwelijke Heinrich Böll ging in de jaren zestig reli. Het laatste werk van haar dat ik las, “Die Wahrheit ueber Konnersreuth”, gaat over een geval van notoire godsdienstwaanzin ergens deep down in Beieren. Rinser trekt echter zoals de titel aangeeft, onvoorwaardelijk partij voor het slachtoffer.  

Bachmann wordt dus nog steeds gelezen. Maar ik heb al haar werk in vijf mooie blauwe banden en ze hoeft van mij niet te verklappen of er daarna nog iets is gekomen of hoe ze aan haar eind kwam.

Al dan niet uitgegeven worden, gek worden, oud worden. Het is allemaal niet waarvoor een schrijver het doet.

Niet geupdate worden maar sterfelijk zijn. Dat is je ware.

Het internet is van vrijheid tot vangnet geworden, in de negatieve betekenis. Niets en niemand ontsnapt meer aan de aandacht.

Ik wil mijn lievelingsauteurs niet met een druk op de knop weer tot leven wekken. Ik wil ze de kans gunnen om weer aan mij te verschijnen in de schoot van een zwerver in het park, hun boek zonder kaft en ook overigens smoezelig omdat het de bezitter zojuist tegen een regenbui beschermde...