Olijven vallen...

“Olijven vallen, hun blaad’ren verschroeien..” zo klonk het vaak in politiek café De Bunker als Wilma en Lia ook aanwezig waren. We hebben er wat afgezongen (en afgedronken). Buiten die nachtelijke uren in ons eigen café was het leven een stuk serieuzer. We hadden het plan opgevat om een maandelijks links opinieblad te gaan uitgeven waarmee we de Konfrontatie met de rest van de wereld zouden aangaan. De Bossche afvaardiging was bij Konfrontatie sterk vertegenwoordigd en een van de drijvende krachten was Lia van der Heijden, ook al actief bij het lokale, maar met landelijke uitstraling verschijnende Kleintje Muurkrant.

Ze werd Neerlandica en Adriaan van der Willigen werd haar idool. Ze wijdde er haar doctoraalscriptie aan. Samen met Jan Sanders beschreef zij de levensloop van deze in de vergetelheid geraakte schrijver. Maar haar belangstelling was vele malen breder dan enkel deze vroeg 19e eeuwse schrijver. Zo nodigde ze mij uit om aan de Universiteit van Amsterdam, waar ze toen studeerde, een gastcollege te komen geven over de internationale revolutionair Henk Sneevliet, die in die jaren mijn idool was. En als gezamenlijke idolen hadden wij het Antwerpse gezelschap De Internationale Nieuwe Scene. Voor het inmiddels al een aantal nummers verschenen blad Konfrontatie reisden we naar de Scheldestad om onze idolen te interviewen en het werd een prachtig artikel in ons prachtblad Konfrontatie. Na het interview ook nog een optreden bijwonen werd tot een feest voor Lia en mij.

Discussies behoorden tot ons dagelijks leven. Over de politieke strijd, de toekomst, hoe het verder moest gaan met onze linkse bladen en de perspectieven... Maar Konfrontatie op papier werd een blad van nullen en enen toen het alleen nog maar digitaal verkrijgbaar was, Kleintje Muurkrant stapte langzamerhand ook af van de papieren versie en Lia verdween samen met Wilma uit ons collectieve gebeuren naar een eigen woninkje in Rosmalen. Het politiek café werd door beiden gelukkig nog regelmatig bezocht en de olijven bleven er vallen terwijl we lichamelijke oefeningen met de rechterarm bleven doen om de glazen naar de mond te brengen.

Ik was intussen ook al lang en breed weg naar een ver buitenland toen ik het ontstellende bericht kreeg dat behalve de olijven Lia zelf ook gevallen was. Ten prooi aan een hersenbloeding. Een verschrikkelijk bericht vond ik dat, zeker omdat vanaf de afstand die er intussen tussen ons ontstaan was geen contact mogelijk was. Ik moest alles via-via horen en pas na lange tijd stuurde Lia zelf mij weer een levensteken. Dat was een ontroerend moment omdat we van elkaar wisten dat we elkaar niet hadden vergeten. Dat ‘niet hebben vergeten’ bleek nog maar eens tijdens onze emotionele (laatste) ontmoeting op 13 maart 2017. Ik zag een blijkbaar wat opgeknapte Lia, die nog enige moeite had met praten, maar mij verzekerde dat het de goede kant opging. Dat stelde mij gerust. Na terugkeer op de thuisbasis had ik nog een paar maal mailcontact, tot het weer stil werd en ik na geruime tijd pas te horen kreeg dat een tweede infarct had plaatsgevonden. Ik voelde dat dit het begin van het einde zou zijn...

Van Wilma kreeg ik nog onlangs een ‘medisch bulletin’, zoals dat verschijnt wanneer er informatie wordt gegeven over de gezondheidstoestand van belangrijke mensen. En Lia was een belangrijk mens! “We kunnen nog ‘praten’ over de situatie, de consequenties van het een en ander, de toekomst”, schreef Wilma nog op 6 juli. Die toekomst bleek echter al vrij snel te eindigen. Op 14 juli, uitgerekend de dag van het begin van de Franse revolutie, kreeg ik het bericht dat Lia was overleden. “Overlijden is heel ernstig,” was mij vroeger als kind in Amsterdam verteld. “Er zijn mensen die er aan dood gaan”.

Nadat ik het bericht gelezen had zette ik de CD Mistero Buffo van de Internationale Nieuwe Scene, onze gemeenschappelijke liefde, op en voelde een traan over mijn wang lopen toen de olijven vielen. Wat moet ik hier verder nog aan toevoegen? Lia was en is voor mij een belangrijk persoon, met een brede belangstelling, met het hart op de juiste plaats en een van degenen waarvan ik het betreur dat het einde al zo snel kwam. Olijven vallen, maar de inspiratie die Lia op de wereld achterlaat moet een stimulans zijn voor een bloeiende toekomst waarin de idealen van Lia worden gerealiseerd. Ik zal er mijn best voor doen!