Meisje, meisje toch!

Het was rond 1930, mijn moeder speelde op straat, ze lette niet goed op het weinige verkeer en holde pardoes tegen een motor op, zonder ernstige gevolgen voor alle betrokkenen. De plaatselijke krant, elke plaats had toen een krant, maakte er melding van onder de kop die ik ook als kop van dit stukje heb gekozen. Opmerkelijk is de berispende toon die aangeslagen wordt, de krant als opvoeder. Ook in kranten van dertig jaar later valt het op hoe de preektoon je tegemoet walmt, het normerende bestraffende belerende burgerlijke brave.

In de loop van de zestiger en zeventiger jaren is het minder geworden, is bevochten dat het minder werd.

Maar.

Maar intussen is de meest met een wijzend vingertje gemaakte opmerking dat het wijzend vingertje achterwege gelaten moet worden!

Impliciet normerende opmerkingen kom je nog steeds alweer zoals altijd volop tegen. In een flink aantal van de gevallen dat een krant of tijdschrift een interview publiceert waarin vrouwenzaken aan bod komen, zeggen de geïnterviewden zelf dat ze geen feministe zijn hoor. Met impliciet dus de boodschap dat die feministes, nou je weet wel, die zijn niet normaal, mannenhaatsters zijn er zelfs.

En de krant drukt dat af alsof het van belang zou zijn.

Zo mogelijk nog onnozeler is het bij milieuzaken. Verbijsterend vaak komen daar de geitewollen sokken weer aan de orde en ook dat drukt de krant af. Terwijl ik al jaren geen geitewollensok meer heb zien lopen! Terwijl het vooral iets voor pubers is om de mensheid in te delen in wij-met-schoenmerk-A en zij-met-schoenmerk-N en wij-met-normale-sokken en zij-met-geitewollen-sokken! Bovendien zijn bij de milieu-actievoerders van tegenwoordig heel wat veganisten te vinden en daar komt toch echt geen geit bij te pas!

Men is zo bang om bij de verkeerde groep te horen dat nog liever normerende normaliserende impliciet belerende afzetterige burgerlijke brave opmerkingen worden gemaakt dan dat men zegt, ik vind dít en daar stá ik voor.

Mensen mensen toch.