De vrijwillige onderdanigheid en wat daar voor in de plaats opduikt

"Ach meneer, we worden geleefd" is een opmerking die nogal eens uit een zogenaamde volksmond te horen val, als er wat te klagen valt over regels of wetten. "Door onszelf, ja" denk ik daar dan soms stilletjes achteraan. De discussie over de oorsprong van onze ellende woedt al minstens sinds Etienne de La Boutie zijn boekje over de vrijwillige onderdanigheid (Discours de la servitude volontaire) in vijftienhondernogwat (en op 18-jarige leeftijd!) schreef.

Toch kun je jezelf blijven verbazen met zaken waar je je mee onledig houdt omdat je denkt dat dat moet of dat je niet zonder kunt. De nieuwste in de lange reeks (na bijvoorbeeld 'de volks/ochtendkrant' en 'melk/suiker in de koffie' is: de televisie. Zoals vaak met die andere, was het een externe macht die voor de verlossing zorgde. Het toestel hield er enkele weken geleden ineens mee op. Ergens onder stapels papier stond nog een ongebruikt apparaat dat als vervanging ingezet kon worden, maar na drie dagen en een plotseling oplaaiend snerpend gepiep eveneens de geest gaf. Dit kon geen toeval zijn en was het teken dat het leven zonder televisie verdergevoerd zou moeten worden.

Nu was het tv-kijken geen centrale bezigheid in het leven geweest, maar wel bijna een dagelijkse geworden, met name op momenten dat je nergens anders zin in had en dus was er aanvankelijk een onbestemd gevoel dat de bezigheid toch heel belangrijk was en misschien wel half onmisbaar. De praktijk leert dat er niets gemist wordt en er zeeën van tijd ontstaan die anders gevuld werden met lamlendigheid op de bank liggen zappen. De eerlijkheid gebiedt te melden dat internet het nog wel doet, dus de behoeft aan bewegende beelden daarmee nog enigszins bevredigd wordt. Een poging om via dat medium iets op tv te bekijken (Have I Got News For You wordt via de bbc-website 'live' aangeboden) mislukte echter met de mededeling dat de 'dienst' 'temporarily not available is' en de suggestie om het later nog eens te proberen (weer niks). De zeeën van tijd worden nu onder andere besteed aan het opruimen van stapels papieren die jarenlang ophoopten omdat er 'geen tijd' zou zijn, en het lezen van boeken met eenzelfde herkomst. Eten aan een eettafel blijkt ook best handig te zijn.

Zoals iedereen die net van een of andere overbodige verslaving afgekickt is, heb ik nog last van een soort zendingsdrang en vind dat iedereen moet ophouden met staren naar de treurbuis, ofwel dat iedereen die nog kijkt een minderwaardig sujet is. Maar dat gaat nog wel over.

Stiekem zou ik echter in de positie willen zijn om de televisie (radio mag nog even blijven) centraal af te sluiten voor het hele volk. Vermoedelijk gaat het dan beter met het land en vooral met de mensen daarin, die binnen de kortste tijd niet eens meer zouden weten wie die Wilders eigenlijk is en denk u ook eens in hoeveel tijd er dan collectief beschikbaar komt! Mocht u vrezen voor verveling, dan kunt u altijd terecht voor wat adviezen over nuttige en aangename substituten.
Ik zou u dan aanbevelen deel te nemen aan de voorbereidingen voor het komende No Border Camp in Brussel en de crisisdemo aldaar op 29 september.

Ook kunt u alvast opwarmen voor het 2.dh5-festival dat in november in Tilburg plaats gaat vinden en daar een workshop voor uw rekening nemen in het kader van de noodzakelijke bezigheden om het komende bruine kabinetsbeleid te bestrijden. Om te lezen adviseren wij van wc-eend de nieuwe "klasse". Of gaat u toch weer voor de herhaling van 'friends' gevolgd door de zouteloze voetbalwedstrijd?