Borst

Marianne Borst heette ze toch? De minister die in een paars kabinet het begrip “onthaasting” introduceerde. Ik weet niet eens meer waarvan of waarvoor ze tien jaar terug minister was. Maar het zal wel Welzijn en Cultuur zijn geweest, synoniem aan “de zachte sektor”, een term die op zijn beurt weer tien jaar daarvoor of was het twintig, uit de pen van Jan Blokker vloeide, toen nog het geweten van de Volkskrant, tegenwoordig weggeborgen in een dood hoekje van is het de NRC.

Het is dus allemaal weg en vergeten: Blokker, het geweten, het welzijn, de cultuur, paars, Borst en haar onthaasting. Hoewel: in landen “in de periferie” zoals Finland kom je ze weer tegen. Vlak voor de beurskrach dook hier een hoe noem je dat “opiniemaker” op die het over onthaasting had. Maar dat was dus ook maar een vrouw en niet eens een minister in geitewollen sokken. Onthaasting is en blijft een utopie, de utopie van de halfzachten.

Het beste voorbeeld van onthaasting is deze rubriek, in dit digitale medium. Wij konfronterende columnisten komen maar eens in de twee maanden aan het woord! Waar vind je dat? En voortdurend staan we op de rem: nieuwe scribenten zijn meer dan welkom. Niet alleen omdat meer zielen meer vreugd’ geeft, ook omdat dat de omloopsnelheid nog verder vertraagt. ’n Geniaal medicijn tegen de turbo-journalistiek die alleen nog hypes produceert.

Immers de waan van de dag kan voor de K-kolumnist geen leidraad vormen. Waar had ik niet allemaal over kunnen schrijven sinds ik begin augustus voor het laatst aan de beurt was? Over de coming out van Duyvendak natuurlijk. Heeft Peer die wedstrijd over de leukste actie in de jaren ’80 al georganiseerd? Niks meer over gelezen nergens. Ik had nog ’n hele leuke voor hem gehad maar dat heeft nu natuurlijk geen zin meer.

Zat U te wachten op mijn mening over de implosie van de beurzen? Die is toch inherent aan het kapitalisme? Even inherent als de beurs-euforie? Nog voor Kerstmis koopt iedereen weer aandelen en een huis, daar sta ik voor in. Het kapitalisme staat immers borg voor collectieve Alzheimer. Er was een tijd dat we het hadden over gemeenschappelijk geheugen maar die is lichtjaren van ons verwijderd geraakt. Francis Fukuyama had toch gelijk toen hij twintig jaar geleden beweerde dat de geschiedenis was afgelopen.

“The high school-killing” dan? Drie weken terug haalde Finland het wereldnieuws met de tweede schietpartij op een school in een jaar tijds. Wat zal ik er nog over schrijven? Zelfs hier in Finland heeft men het er niet meer over, vindt de verantwoordelijke minister een onderzoek naar het verband tussen de twee gebeurtenissen onnodig en wacht men rustig op de volgende slachting. Mocht die juist op mijn deadline vallen, dan zal ik er op terug komen...