Vrijheid van meningsuiting, recht of ideologie?

Vrijheid van meningsuiting. Velen hebben er de mond van vol, maar wat is het eigenlijk? Is het een recht? Of was dat het oorspronkelijk en is het nu iets anders? Neem de moord op Pim Fortuijn, toen had iedereen het er al over. Helaas werd Fortuijn niet door een moslim vermoord en was het land ondertussen vergeten dat er zoiets bestaat als links activisme. Vrijheid van meningsuiting was wel het argument, maar het bleef een wat onwerkelijke situatie, omdat voor alles duidelijk was dat het niet om het favoriete doelwit ging. Een grote stap voorwaarts was de moord op Theo van Gogh, die gelukkig wel door een moslim werd gepleegd. Toen konden alle frustraten eens goed de pijlen op de islam richten, met het recht op vrijheid van meningsuiting als veilig excuus.

Fortuijn en van Gogh ontplooiden zich als ware meesters in het beledigen van moslims, daar kan geen mens omheen. Ze hadden daar het volledige recht toe, laat dat voorop gesteld worden. Want daarvoor hebben we vrijheid van meningsuiting, daar lijken vrijwel alle Nederlanders het over eens te zijn. Maar dit beginsel kan alleen een volwaardig recht zijn, als het onder alle omstandigheden van toepassing is en niet alleen ten aanzien van meningen die goed vallen bij publiek en media. Heel terecht zei de grote Noam Chomsky dan ook dat vrijheid van meningsuiting juist van toepassing moet zijn op niet weggevallige meningen. Verder mag het geen uitzonderingen kennen ten aanzien van bepaalde groepen in de samenleving. En dat is precies waar zich het probleem bevindt, want uitzonderingen worden er wel degelijk gemaakt.

Even terug naar Theo van Gogh. Kort nadat de Amsterdamse cineast was vermoord, brak Minister van vreemdelingenzaken Rita Verdonk op de dam een lans voor het recht op vrijheid van meningsuiting. Theo van Gogh had het volste recht moslims als geiteneukers te kwalificeren. Iedereen kon zich daarin vinden. Maar wat gebeurde er na de brand op Schiphol, toen er bij kraakpanden spandoeken buiten gehangen werden met niet zo vriendelijke teksten over onze Rita? Toen deed de minister met het foute smoelwerk aangifte van smaad cq laster. Zo heilig is het recht op vrijheid van meningsuiting dus voor Minister Verdonk. Beetje dubbele moraal?

Ander geval: Gretta Duisenberg. Toen zij een paar jaar geleden het getal zes miljoen in een totaal andere context dan de Tweede Wereldoorlog noemde, probeerde de zionistische lobby in dit land met veel kunst en vliegwerk te bewijzen dat ze daarmee joden wilde beledigen. Te veel kunst en vliegwerk, want uiteindelijk ontbrak het officier van justitie Paul Velleman aan steekhoudende argumenten om een zaak tegen mevrouw Duisenberg hard te maken. Daarvoor was het te duidelijk dat haar uitspraak geen betrekking had op de moord op zes miljoen joden door het naziregime. Maar zelfs als dat wel het geval was geweest, had mevrouw Duisenberg daar het volste recht toe gehad. Want waarom zou het recht op vrijheid van meningsuiting wel van toepassing zijn op Pim Fortuijn en Theo van Gogh en niet op Gretta Duisenberg?

Paultje Velleman geeft niet op. Wederom is de favoriete officier van Ronny Naftaniel’s CIDI belast met een zaak tegen Gretta Duisenberg. Deze keer naar aanleiding van een uitzending van het VARA programma “Het Zwarte Schaap”. Mevrouw Duisenberg vertelde daar dat ze regelmatig door joodse buurtbewoners werd lastig gevallen in winkels en restaurants. Ze gebruikte daarbij het woord “ze” om aan te geven om wie het ging. Een kind kon zien dat ze daarmee degenen bedoelden door wie ze werd lastig gevallen. Maar de zionistische lobby rook weer eens een kans. Ditmaal onder aanvoering van Bram Moskowicz, kreeg de weduwe van Wim Duisenberg een strafklacht aan haar broek, omdat ze met het woord “ze” joden in het algemeen bedoeld zou hebben. Wederom is het zonneklaar dat de pro-Israelische lobby de spijker misslaat. Maar ook nu geldt weer dat het er helemaal niet toe doet wie mevrouw Duisenberg met “ze” bedoelde. Al had ze er de hele familie Naftaniel mee bedoeld, het doet er niet toe. Vrijheid van meningsuiting, weet u nog?

Hoe hard loopt justitie overigens in het tegenovergestelde geval? Laten we eens stilstaan bij wat er een paar jaar geleden gebeurde in de Amsterdamse Beethovenstraat. Daar stond een aantal betrokkenen van het Palestina Komite toen flyers uit te delen waarin opgeroepen werd geen Israelische producten te kopen. Plotseling verscheen, onder aanvoering van Rabbijn Evers, een groep othodox joodse jongeren. Aangezien de pro-Palestijnse activisten veruit in de minderheid waren, wist de horde van Evers hen danig in het nauw te drijven. Daarbij ging het er niet alleen beledigend en intimiderend aan toe, want door toedoen van de aanhang van Evers kreeg dit incident ook een fysiek tintje, toen het tot enig geduw kwam.

De maat was vol bij de pro-Palestijnse actvisten en een aantal van hen besloot aangifte te doen, waarna een grote stilte inviel. Kort geleden heeft een van de activisten die zich door Evers & Co in het nauw gedreven en beledigd voelde, eens bij oom agent aangeklopt om te zien wat er verder met de aangifte was gebeurd. Hij kreeg toen de vraag of hij de kopie van de aangifte nog had. Want het origineel was men even kwijtgeraakt. Zo gaat dat dus in Nederland: als Gretta Duisenberg het woord “ze” gebruikt, leidt tot een strafklacht. Als daarentegen een aantal pro-Palestijnse actvisten de stuipen op het lijf wordt gejaagd door een groep religieuze zionisten, dan raakt de politie de aangifte kwijt, laat staan dat deze justitie zelfs ooit bereikt.

En nu is er dan de in Denemarken begonnen kwestie van de spotprenten, waar vrijwel de gehele islamitische wereld door tot wanhoop wordt gedreven. En ja hoor: vrijwel iedereen in het westen beroept zich weer op vrijheid van meningsuiting. Inderdaad, dezelfde soort vrijheid van meningsuiting die het mogelijk maakte dat er in de jaren dertig spotprenten met betrekking tot joden in Duitse kranten verschenen. Want jongens, wat lijken die cartoons op elkaar! Heeft er iemand nog enige twijfel over dat moslims tegenwoordig in dezelfde verdomhoek zitten als de joden destijds?

Goed, dacht Dyab Abou Jajah van de ‘Arabische Europese Liga (AEL)’: wat zij kunnen, kan ik ook en hij plaatste twee anti-joodse spotprenten op de site van de AEL. Het was misschien niet de meest fijnzinnige reactie, maar op zich had hij er het volste recht toe. Net zoveel recht als alle kranten die de evenmin smaakvolle spotprenten uit Denemarken tegen de Islam ondertussen hebben overgenomen. Maar wat gebeurde er? Meneer Naftaniel van het CIDI diende een aanklacht tegen Abou Jajah in, wegens antisemitisme nog wel.

Toen er op nazipropaganda gelijkende cartoons verschenen die voor de verandering eens tegen moslims waren gericht, vond Naftaniel het zo te zien nog allemaal best. Op zich blaast de CIDI directeur hoog van de toren als het om discriminatie gaat, naar zijn eigen zeggen ook als het om de discriminatie van niet-joden gaat. Dat die moslims zich beledigd voelen is natuurlijk heel vervelend voor ze, maar tja, vrijheid van meningsuiting hè. Jammer, niets aan te doen. Maar toen Abou Jajah de boel omkeerde door de moslim weer door een jood te vervangen, lag het natuurlijk heel anders voor het CIDI. Want voor een moslim kan er natuurlijk geen vrijheid van meningsuiting bestaan als hij zich tegen joden uitspreekt.

En reken er maar op dat het een zaak wordt, want Paultje Velleman zal als het om de AEL gaat zeker de toga aan willen trekken. Of het wordt geen zaak en dan blaast Paultje de boel af met een fijne politieke uitspraak, zoals hij dat eerder deed hij dat bij Gretta Duisenberg. De manier waarop hij toen te keer ging, was zo onbetamelijk voor een officier van justitie dat hij er links en rechts door op de vingers werd getikt (waaronder door Dries van Agt). Maar het doet er allemaal niet toe, want de pro-zionistische media smulden er van en daar was het allemaal om begonnen. Zo gaat dat tegenwoordig in Nederland bij onwelgevallige meningen. Justitie slingert kansloos iets aan en de media zorgen via karaktermoord genadeloos voor de veroordeling.

Kortom: wat aan de ene kant onder vrijheid van meningsuiting valt en zelfs tot op bepaalde mate wordt aangemoedigd, staat naar het zich aan laat zien aan de andere kant open voor vervolging door justitie en media.

Om bij de vraag aan het begin van dit stuk terug te komen. Nee, een recht is vrijheid van meningsuiting al lang niet meer, zoals het tegenwoordig gehanteerd wordt. In plaats daarvan heeft het meer weg van een ideologie, gericht op criminalisering en discriminatie van een aantal groepen in de samenleving. Groepen die zich sowieso al in de verdomhoek bevinden.