Verschoten rood

Het stond er echt, al hadden tijd en schoonmaakmiddelen de letters aangevreten en uitgebleekt. "VS, handen af van Nicaragua". De leus moet dateren van voor 1990, het jaar dat de Sandinisten van het FSLN ontgoocheld achterbleven nadat hun kandidaat Daniël Ortega een onverwachte verkiezingsnederlaag leed. Ik herinner me nog dat ik met ongeloof het nieuws op de radio volgde over de tussenstanden die wezen op een achterstand voor de Sandinisten, en hoopte tevergeefs dat de definitieve uitslag nog een nipte overwinning voor het FSLN zou brengen. Maar het was tegen beter weten in. De verkiezingen daarop verloor het FSLN wederom, en de daaropvolgende ook weer. De overwinning kwam uiteindelijk in 2006, toen Ortega, de eeuwige en door schandalen geplaagde kandidaat van het FSLN, zich eindelijk winnaar mocht noemen van de presidentsverkiezingen. Maar de interim-jaren hadden Ortega en zijn Sandinistische partij van politieke kleur doen verschieten. Dieptepunt vormde de steun van de Sandinisten aan een wetsvoorstel dat abortus onder alle omstandigheden verbiedt; ook wanneer sprake is van een ongewenste zwangerschap als gevolg van verkrachting of wanneer het leven van de vrouw in gevaar is.

Ortega is tegenwoordig ook een goed katholiek. Dat lot deelt hij met Lula, een andere voorman van verschoten rood, die in 2006 een tweede ambtstermijn in ging als president van Brazilië. Op de vraag van een journalist of hij zichzelf beschouwt als socialist gaf Lula een antwoord waarin hij zich afficheerde als katholiek. En wat te denken van Jan Marijnissen? Die pareerde de vraag of de uitsparing in de nieuwe tomaat van de SP een rode ster voorstelde met het antwoord dat het de ster van Bethlehem betreft. Even later bedacht hij zich, bij nader inzien was het toch de ster van Heineken. Heel gevat. Proost, Jan.

De linkse stroming heeft geen last van kinderziekten, maar van en chronische aandoening, zo lijkt het. Lonkend naar de macht, schuiven de socialisten van weleer op naar het midden. En zo gaan de Ortega's, Lula's en Marijnissenen steeds meer lijken op het maatschappelijke bestel waar ze ooit een alternatief voor probeerden te creëren. Zonder noemenswaardige tegenstand in de partij profileren de voormalige revolutionairen van de SP zich al steeds meer als partij van de continuïteit: het neemt afstand van het socialisme, ziet de NATO als een politiek feit, en heeft het 'oranje boven' als constitutionele werkelijkheid geaccepteerd. En wanneer de SP er in slaagt met nieuwe verkiezingen haar electorale positie te versterken en in een komend kabinet ministersposten weet te claimen, krijgen we te maken met een partij die al zodanig door de macht is veranderd dat het de macht niet meer kan gebruiken om de maatschappelijke omstandigheden te veranderen.

En bij het uitblijven van een links alternatief stem ik de volgende keer geen SP mee, de tegen-partij die zich ontwikkelt tot midden-partij. Als lid wordt natuurlijk wel van mij verwacht dat ik zo'n stem uitbreng. Maar ik ben nu eenmaal geen stemvee. Wellicht wordt het een stem op de Dierenpartij. Onder het motto: doe mij maar een ezel als minister-president.